Στοχασμοί και κολοκύθες.. Παιδική κατασκευή, μελέτη παραδοσιακών φορεσιών

Με αρκετές μισογραμμενες αναρτήσεις να περιμενουν αδημοσιευτες, με την επετειο των... 2 ετών απο την τελευταια μου αναρτηση να εχει περασει προ ημερών και με το νέο σχολικό έτος να έχει ξεκινήσει, επανέρχομαι με νέα ανάρτηση οδηγιών παιδικής κατασκευής για την 25η Μαρτίου (δεν πας καλά...), διεκδικώντας δυναμικά τον τίτλο του πιο αλλοπρόσαλλου blog γραμμένου απο μητέρα που κυκλοφορεί ελεύθερη. Παρακαλώ στηρίξτε με, με ενα like εδω, μια κουβέντα στα σχόλια, ένα follow στο Instagram, ώστε να μπορέσω να σωπάσω ξανά για κάνα-δυο χρόνια... Επίσης κάνετε tag κάποιον που θα θέλατε να σωπάσει επίσης #asemasmanoulamou.

Οι λόγοι της σιωπής μου πολλοί:

1. Κατάλαβα ότι πολλοί γνωστοί μου από την πραγματική ζωή μου με διαβάζουν.. Είχα περάσει πολύ ανέμελα αρκετά χρόνια γράφοντας ελεύθερα :-Ρ

2. Κάνουμε ένα πείραμα στο σπίτι τον τελευταίο χρόνο και δεν έχουμε σταθερό internet, πράγμα που φυσικά δυσχεραίνει τα μάλα το μπλογκάρειν - ζούμε μια νέα εποχή, internet με το δελτίο, τα παιδιά μαζεμένα δίπλα μας & όλη η οικογένεια μαζί μια γροθιά να ρουφάμε tethering από το γονιό που έχει τα περισσότερα MB...

3. Ένιωσα λίγη. Πολύ λίγη για να με παρακολουθεί κανείς. Δεν ταπεινολογώ φυσικά, για μια φορά στη μπλογκοζωή μου μιλώ σοβαρότατα. (έσβυσα δυο-τρεις προτάσεις ήδη, δεν θα καταφέρω να το αναλύσω, παραιτούμαι... Να, είδες πόσο λίγη είμαι τελικά;; ή είμαι λίγη, ή νομίζω πως είμαι λίγη γιατί έχω κάποιο σύνδρομο καταθλιπτικής κατωτερότητος. Ό,τι και να'ναι, καλό δεν είναι. Και δεν ξέρω και αν υπάρχει τέτοιο σύνδρομο. Πόσο, μα πόσο λίγη;... αμόρφωτη και λίγη...)

4. Όταν αγγίζω πληκτρολόγιο χωρίς να με κοιτάει κανείς, κάτι παθαίνουν τα δάχτυλα και το μυαλό μου, συντονίζονται και παρλαροπληκτρολογώ ακατάσχετα - τι κακό κι αυτό, δεν μπορώ να σταματήσω να εκτίθεμαι. Βάλε και το 1 και το 3... Και να είσαι και λίγη, και να εκτίθεσαι, και να σε διαβάζουν οι γνωστοί σου, πάει πολύ!
5. Τον τελευταίο χρόνο ανακάλυψα την πλάκα που έχει το Instagram και παίζω εκεί, εύκολα, γρήγορα και υγιεινά.. Κι εκεί εκτίθεμαι, αλλά χωρίς πολλά λόγια το κουκουλώνω πιο εύκολα το πράμα..

Ο πραγματικός και κύριος λόγος όμως είναι ενας: αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη να σιωπήσω. Οι ζυμώσεις που συμβαίνουν σε κάθε ζωντανό Έλληνα που βιώνει την καθημερινότητά του ως κομμάτι της παγκόσμιας αλλά και ειδικά της ελληνικής ιστορικής στιγμής, συγκυρίας, γεννούν τόσο έντονα αισθήματα και σκέψεις, συχνά δυσβάσταχτα.  Διάβαζα κάπου στα λόγια του Ελύτη για τα γεγονότα που στάθηκαν η αφορμή να γράψει το άξιον εστί, και μέσα στα τόσα, έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μου αυτές οι φράσεις του: "και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση. Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις"... Τοσο πολυ με εξέφρασε! Ο Ελύτης κινήθηκε προσευχητικά, ενεργητικά και έγραψε. Εγώ νομίζω, καλά θα κάνω να σωπάσω. Το ειχα γραψει εδώ παλιοτερα (ώ, από το 11 είμαι έτσι;;) χαριτολογώντας, αλλά παραμένει μια κυρίαρχη αίσθηση.
Η ζωη συνεχιζεται φυσικα. Και απο εμας τις μαμαδες οφείλει να συνεχίζεται 2 φορές πιο ανέμελα, για χάρη των παιδιών μας. Εγώ κυρίως εδώ ανεβάζω οδηγίες για εναλλακτικές παιδικές χειροτεχνίες που συνήθως κάνω στο σπίτι με τα παιδιά. Αλλά γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να το κάνω απλά: 1, 2, 3.. έτσι, έτσι κι έτσι, και τελειώσατε αυτή την υπέροχη κατασκευή! Γιατί; Γιατί οι κατασκευούλες που σκαρφίζομαι, πάντα γεννιούνται από κάποιες ζυμώσεις, κι έχουν πίσω τους κάποιο σκεπτικό. Κι εκεί που πάω να σας το εξηγήσω, μπλέκει το πράγμα, συμβαίνει βέβαια και το (4) που θα διαβάσατε παραπάνω κι έρχεται και δένει το παρόν ιστολόγιο...
Τώρα την παρακάτω χειροτεχνία που θα σας δείξω την έχουμε κάνει προ μηνών, αλλά σήμερα είμαι νομίζω κοντά όσο ποτέ στο να σας δείξω τη διαδικασία του τι και πώς το κάναμε. Φυσικά και πλέον έχοντας πάρει το μάθημά μου δεν πρόκειται να φλυαρήσω γράφοντας για το ότι η αρχική ζύμωση ξεκίνησε κάποιες μέρες του γνωστού κι ολοένα πιο αγαπητού, πατροπαράδοτου, παραδοσιακού Ελληνικού εθίμου του halloween (χαλλοουγουήν στα μέρη μας), όταν ταραζόμουν καθημερινά με ορισμένους γονείς που έσπευδαν να ντύσουν σκελετούς, βαμπιράκια κι άλλα ευχάριστα και χαριτωμένα θανατερά τα μικρά κι απορημένα τους παιδάκια εδώ στο Ελλάντα. Κι έβλεπα παντού κολοκύθες. Τρούπιες. Αλλά και σκέτες, κουλ και ελαφρώς πειραγμένες, σε παστέλ αποχρώσεις βαμμένες, για να στολίζουμε εμείς τα μεγάλα κορίτσια τα τραπεζάκια του σαλονιού μας και να "καλωσορίζουμε το Φθινόπωρο" ξορκίζοντας την ψιλομίζερη κανονικότητα που ξεκινούσε.. Φυσικά και όχι, τι σπατάλη χρόνου θα ήταν.. Πρόλογος στον πρόλογο.. Θα ήμουν αδιόρθωτη αν το έκανα.. Και εννοείται δεν θα σας πω, γιατί δεν αφορά και κανέναν, ότι η ζύμωση προχώρησε όταν πρωτοείδα κι είχα λα-τρέ-ψει εκείνες τις φιγούρες της playmobil ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές, κι είχα νιώσει τόσο χάλια που εγώ δεν έχω ιδέα από φορεσιές.. Κι έπεσαν στο δρόμο μου κάτι τέτοιες κολοκυθούλες:

Τώρα η διαδικασία για να ετοιμαστεί ένα μικρό παιδικό εργαστηριάκι ήταν η εξής.. 

Αρχικά πλύναμε & βάψαμε τις κολοκυθούλες λευκές (οι περισσότερες φορεσιές έχουν λευκό πουκάμισο). Προσοχή, οι κολοκύθες πρέπει να είναι παντού ξεραμένες και στεγνές για να διατηρηθούν. Οι λεκέδες που βλέπετε δεν μας πειράζουν..

Ψάξαμε στον ιστό για παραδοσιακές φορεσιές που μας άρεσαν, τυπώσαμε κάθε περιοχής που μας ενδιέφερε ένα μικρό κολλάζ ώστε να φαίνονται & οι λεπτομέρειες. Σαν το παρακάτω:

Ή αυτά εδώ (κάναμε πολλά, μην το πήξω, αλλά χωρίς αυτά δε θα γινόταν..):

Σχεδιάσαμε με μολύβι το μαντήλι γύρω από το πρόσωπο ώστε να καθοριστεί το κεφάλι, κάναμε τα χαρακτηριστικά του προσώπου κι έπειτα το γιλέκο που χωρίζει το επάνω μέρος του σώματος από το κάτω. Και τις λεπτομέρειες, όσες αντέχει ο καθένας. Οι μαρκαδόροι posca ή ανεξίτηλοι, τύπου posca νομίζω είναι ιδανικοί. Φουντάκια και χαντράκια βοηθούν επίσης.
Όπως πάντα, έτσι κι εδώ βοηθάει να μην έχουμε αυστηρά καθοδηγητικό ρόλο εμείς οι ενήλικες, αυτό είναι κάτι που μπορεί να αγχώσει πολύ τα παιδιά καθώς αντιλαμβάνονται τα μέλη του σώματος πολύ διαφορετικά από εμάς.. Και μόνο που το παιδί θα μπει στη διαδικασία να περιεργαστεί τη φορεσιά είναι κέρδος, νομίζω. Άσε που μπορεί να βγει και κάτι που δεν το περιμένεις. Όπως αυτοί οι Μανιάτες, σε μια εκδοχή που βγήκε όταν επαναλάβαμε το εργαστηριάκι στα παιδάκια ενός ενοριακού κατηχητικού..

Μανιάτες

Και κάποιες κυρίες, ωραιότατες επίσης!..

Αυτά ήταν τα πρώτα μας κολοκυθάκια, από εμένα και τα κορίτσια μου..

Τι, τέλειωσα;;; Να πατήσω "δημοσίευση";; Δεν το πιστεύω..

Άντε, και του χρονου, παιδιά!!

μια κακή, κακή μαμά μπλόγκερ επιστρέφει στη φάκα...

Κοιτάζω την ημερομηνία της τελευταίας μου ανάρτησης και δακρύζω.. Κοίτα, σαν θέμα, δεν είναι κακό: "δωράκι στον δάσκαλο" -τώρα για τη νέα σχολική χρονιά, για την παλιά, τι τα θες.. Κι ότι είχα πιστέψει πως θα μπορέσω να γίνω συχνή κι επίκαιρη! Λοιπόν για να βοηθήσω τους -όποιους- αναγνώστες μου να μην με εγκαταλείψουν χωρίς τύψεις, θα σας σερβίρω το ξεκίνημα μιας ανάρτησης που προσπάθησα να ανεβάσω λίγο πριν επιστρέψουμε από τις διακοπές μας, έτσι για να με πονέσετε λίγο, που βασανιζομαι, που δεν έχω σήμα, δεν έχω κομπιούτερ, δεν έχω ειρμό, ψευτοκουλτουρίζω, γράφω πάντα νύχτα μιας και τα παιδιά έμαθαν το παιχνιδάκι μου και στήνονται στην οθόνη να δουν τι θα γράψω (είχε και τα ωραία του πριν μάθουν να διαβάζουν).. Ιδού το λοιπό, ψέξτε ελεύθερα αλλά πάρτε και μια δωρεάν δόση καλοκαιρινών εικόνων, γιατί είμαι και άνθρωπος που θέλω να μοιράζομαι (μπλιαξ) και ξέρω πως οι περισσότεροι είμαστε πλέον, Σεπτέμβρη μήνα, α ι χ μ ά λ ω τ ο ι της καθημερινότητάς μας. Βαρύ ακούγεται, να το σβύσω; Όχι, άσε, εδώ θα διαβάσουν άλλα κι άλλα αλλοπρόσαλλα, αυτό σε μάρανε. Κι αν αντέξετε μέχρι τέλους, ίσως μάθετε και κάτι.

το χέρι του κυρ-Καμπόσου

Έγραφα: " Πρωτη φορα γραφω απο ταμπλετ με το δαχτυλακι στην οθονη. Οχι, σας προειδοποιω, δεν θα βαλω τονους οσο κι αν με τσαντιζει το κειμενο μου ετσι, αγαπω τα Ελληνικα αλλα μεγαλωνοντας μαθαινω να ελεγχω τον βαθμο αυτοκαταστροφικοτητας μου και το να τονιζεις τις λεξεις σε μεγαλο κειμενο με το ακροδαχτυλο παει πολυ. Αρκει που καθε τοσο σηκωνω το ταμπλετι ψηλα για να πιασει σημα... Λοιπον γραφω γιατι σε 3 μερες επιστρεφουμε απο τις ομορφες οικογενειακες μας διακοπες και βλεπω ηδη τη φακα με την πορτα ανοιχτη. Μια μπουκαπορτα θα μας αδειασει μες στη φακα που πια δεν εχει καν τυρι, κι εγω το σκεφτομαι απο 'δω, το σκεφτομαι απο 'κει (αποστροφους δεν ειπα οτι δεν θα βαζω :-Ρ) και προσπαθω να το αναλυσω, αφου γνωριζω πως δεν μπορω να το αποφυγω. Τι ειναι η φακα; γιατι ο τοπος που ζω να μου δημιουργει αυτο το συνειρμο;; αρκει μονο η φυσιολατρικη μου φυσις για να τον δικαιολογησει; ειναι δηλαδη η απωθηση μου για την πολη που το κανει αυτο; (ειδικα στις λεξεις με 2 τονους, θελει πολυ σθενος για να κρατησω την αρχικη μου δεσμευση, αλλα δε λυγαω τοσο ευκολα...)

Θυμαμαι καποιο παρελθον καλοκαιρι που προσπαθωντας παλι να δω τι μου φταιει και αλλιως νιωθω στις διακοπες κι αλλιως στην καθημερινοτητα μας, ειχα προσανατολιστει στο οτι η τουριστικη θετικη διαθεση ειναι που κανει τη διαφορα, το ειχα γραψει κι εδω μαλιστα. Περσι παλι, παρηγοριομανε ζωγραφιζοντας. Φετος μου ηρθε κατι αλλο.

Παρενθεση. Γιατι το ζαλιζω τοσο; οχι μονο γιατι ο συμβιβασμος της εθελουσιας επιστροφης μου στο κλουβακι μου, μου πεφτει βαρυς στο στομαχι ή (ενας τονακος ας μου επιτραπει...) στον εγωισμο μου, αλλα γιατι υποψιαζομαι πως παρομοια συναισθηματα απο την πλευρα της μητερας ενδεχεται να μεταφερουν τοξικοτητα στα παιδακια, ακομη κι αν μενουν ανεκφραστα, η καλυτερα ειδικα οταν μενουν ανεκφραστα. Τοξικοτητα υποψιαζομαι παλι, αν οχι μεγαλυτερη, τοτε συγκρισιμη με αυτη των φαρμακων που προσπαθουμε ευλαβικα να αποφυγουμε να τα ταισουμε (θα πεθανω, που ειναι τα διαλυτικα;;;). Πειτε με υπερβολικη, αλλα ετσι αισθανομαι, πως ο,τι κι αν εχω, καλα θα κανω να το λυσω (οπως λενε και τα παιδια μου στα τσακωματα τους, εχεις προβλημα; παρε χαρτι και μολυβι και λυσ' το..) οχι μονο απο ευθυνη για τα παιδια μου αλλα πρωτιστως για εμενα την ιδια. Τωρα γιατι το κανω ετσι ερασιτεχνικα και μονη μου και δεν παω να κοιταχτω σε κανα γιατρο (οχι, πες μου πως δεν το σκεφτηκες, ειδικα μετα τις παρενθεσεις περι των σημειων στιξης) και μαλιστα γιατι το κανω και δημοσιως, επιφυλασσομαι. Σε άλλη συνεδρία. Οπως και να 'χει, την ξεκινησα την αναρτηση, κι ειμαι μαχητρια εγω, δεν τα παραταω ετσι ευκολα. Ειδες και με τους τονους, βραχος... Και καπου ειχα ανοιξει μια παρενθεση. Α, εκει, πριν την τοξικοτητα. Για να πω εν τελει, τι νομιζω οτι φταιει. Και αισθανομαι οτι δεν μπορω να το εκφρασω καθαραααα.... Το ειχα, προς στιγμην το ειχα εντοπισει!.. Αν εχετε παντως καποιο τηλεφωνο απο καποιο καλο γιατρο, Αθηνα μενω, νοτια προαστια κατα προτιμηση, στειλτε ινμποξ. Χε, χε, διασκεδαζω, τι ομορφα, ειχα καποτε κι εγω καποιους αναγνωστες, τωρα πια... καλη τους ωρα!... Αν πω οτι γραφω σχεδον αποκλειστικα νυχτα κι οτι η μανουλα δεν το σηκωνει πια το ξενυχτι, θα βοηθησει;

Λεω να σας βαλω καναδυο ευχαριστες φωτογραφιουλες να ξεχαστει το ολο θεμα, τι αναλυση, ποια αναλυση, ενα αστειο καναμε βρε αδερφε...

Τι αλλα νεα; Καναμε και μπολικο καμπινγκ, σας τα 'πα; Να, για δες εδω... Ουπς, τι, δεν το τραβηξα με το ταμπλετ; Α, τι, κι η φωτογραφικη δε συνδεεται στο ταμπλετ; Μωρε εγω θα την κανω την αναρτηση, ο κοσμος να χαλασει! Θα την κανω, κι ας μου βγει και σε κακο... Να, εδώ, είχα ανεβάσει κανα-δυο:

Σε οργανωμενο camping με την αγαπημενη, αγαπημενη μας σκηνη, που μονο να μυριζω την πλαστικουρα της τρελλαινομαι!! Παρε καλη σκηνη και θα με θυμηθεις, outwell παιδι μου, αποσβεση σιγουρη!

Εδω την 1η μερα μας στο νησι, το παιξαμε μαγκες και λιγο πιο χυμα, ελευθερη κατασκηνωση σε παραλια της αρεσκειας μας αλλα μειναμε ξαγρυπνοι με πολλαπλες αιτιασεις.. Αποσβεσαμε το κοστος της μιας εκ των δυο popup σκηνων μιας και το καναμε για μονο μια νυχτα - αφασια το pop-up στην πραξη!

Να, οριστε και κατι αλλο ενδιαφερον, ανεβηκαμε και μια κορυφη αυτο το καλοκαιρι, την πρωτη των παιδιων, 5 ωρες συνολικα η πορεια και αρκετα δυσκολη αναβαση παρακαλω... Σημειωτεον, τα παιδια (δημοτικου) την εβγαλαν παλληκαρισια - εγω  παλι οχι.. Ειχα χρονια να περπατησω και μαλλον γερασα και λιγουλακι και στα μισα της επιστροφης εγινα ρομπα... τα γονατα μου, αχ και βαχ και γενικως πηραμε και τη θεια μαζι και καθυστερησαμε. Ας όψεται το ένδοξο ορειβατικό μου παρελθόν...

Εδω λιγο πριν την κορυφη, σε ενα απαγγειο που βρηκαμε να κουρνιασουμε γιατι ξυριζε, και το κλου, που δεν φαινεται βεβαια, οτι βλεπαμε απο ψηλα δελφινια να ξεπετιουνται στο βαθος, ολοκληρα κοπαδια!!

 Και κατι ακομη για να ξεχαστουμε... Να, εδω εμεις καλα περναμε, τρωμε και πλουσια γευματα, φαγαμε και κοχυλια βραστα με ψιλοκομμενη αμμο, φαγαμε και ασπρα βοτσαλα τηγανητα, που να σας τα λεω..

Εδω σουτζουκακια με μακαρονια, βλητα και μπιφτεκι σχαρας.

και αμμάνθρωπο φιάξαμε...

 

και κατι ψιλοζωγραφισα, κακη φωτογραφια αλλα κατι φαινεται..

..........................................................................................................................................................

Και κάπως έτσι, απλά και άδοξα, εγκατέλειψα τη στερνή καλοκαιρινή μου απόπειρα ανάρτησης, λίγο πριν να χαράξει σ' ένα όμορφο ελληνικό νησάκι.

Τώρα, σκεπτόμενη λίγο (έστω, ελάχιστα) πιο ψύχραιμα, έχω να πω:

Θυμάμαι πια αμυδρά πως αφορμή για την παραπάνω (πανάθεμά την) ανάλυση, ήταν μια διαπίστωση πως στις μεγαλουπόλεις μη έχοντας ουσιαστική επαφή με τους φυσικούς μας γείτονες χάνουμε και τη σύνδεσή μας με τον τόπο και μπλα μπλα μπλα και θετικά παραδείγματα και να'χαμε να λέγαμε. 

Μα νομίζω πως όντως η πόλη είναι κλουβί! Είναι τόσο απλό, δεν θέλει ανάλυση! Είμαστε σε ένα μεγάλο κλουβί. Αφύσικο, χωρίς μεγάλο ορίζοντα βιωσιμότητας και συχνά απλά άσχημο και βρώμικο. Γιατί να το κρύψωμεν; Κι εγώ έμαθα να αγαπώ στοιχεία της πόλης και σίγουρα η πόλη έχει πολλά θετικά, σκέψου όμως συνολικά τον τρόπο που ζεις σε αυτήν, δεν είναι εν πολλοίς αφύσικος; Οπότε γιατί να μη νιώθω σαν το ποντίκι που πάει μόνο του στη φάκα όταν γυρίζω σπίτι; Ποιός δεν έχει νιώσει άραγε κάπως, πλησιάζοντας τον τσιμεντένιο όγκο της Αθήνας επιστρέφοντας είτε από τη στεριά είτε από τη θάλασσα μετά από όμορφες διακοπές;

Ως τώρα ήθελα απλά να μάθουν τα παιδιά μας (που γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, για να χρησιμοποιήσω όρους ζωολογικού κήπου) να επιβιώνουν και σε συνθήκες ελευθερίας. Πειραματιζόμενη π.χ. ως έρμπαν γκάρντνερ, για να το πω απλά, όπως έγραφα κι εδώ παλιότερα. Αλλά πέρα από αυτό, σε προσωπικό επίπεδο με πλήρη συνείδηση της πολυτέλειας να έχουμε (προς το παρόν τουλάχιστον) το δικό μας, έστω και νοικιασμένο, κλουβάκι και τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνουμε, όσο περνάει ο καιρός υποψιάζομαι πως αυτή η πολυπόθητη υπαίθρια ομορφιά και ελευθερία μπορεί να γίνει ενδεχομένως περισσότερο μια εσωτερική κατάσταση μπρος στις αρετές της οποίας ωχριά η ομορφιά του τόπου.  Αν δηλαδή εστιάσεις στην ομορφιά και τη χαρά που σου προκαλεί ας πούμε ένα ωραίο τοπίο, κι αυτή την αίσθηση διατηρήσεις μέσα σου ή καταφέρεις να έχεις αυτή την χαρά και τη γαλήνη και χωρίς το τοπίο, περνάς σε ένα πιο ανεβασμένο λέβελ του παιχνιδιού.. και γλιτώνεις και τη μετακόμιση! Όχι, σοβαρά τώρα, δεν ξέρω τι και πώς κατάφερα να μεταφέρω από τη σκέψη μου, αλλά νιώθω πως ειδικά εμείς οι γυναίκες αν διατηρήσουμε την ομορφιά μέσα μας κι όχι ένα κακοχτισμένο συγκρότημα απωθημένων κουτσομπολοστραβών πληγωμενοκατσούφικων πολυκατοικιών, μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς καλά και οι οικογένειές μας καλύτερα ανεξαρτήτως τόπου. (όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια θα σκεφτείς πιθανόν, για να το γειώσω τελείως... δεν ξέρω, ίσως να'ναι κι έτσι, εσύ αποφασίζεις!)

Λοιπόν, επειδή υποσχέθηκα και κάτι στην αρχή, ήξερες εσύ πως μπορείς να βρεις το καλοκαίρι φυτίλια για το καντήλι σου (ή το λυχνάρι σου βρε αδερφέ, αν δεν είσαι και τόσο θρήσκιος) στους αγρούς; Εγώ ως πέρυσι ομολογώ δεν το ήξερα και αν και έχουμε παράδοση να κρατάμε αναμμένο καντηλάκι στο σπίτι μας, χρησιμοποιούσα κάτι κερωμένα φυτίλια του εμπορίου. Λοιπόν το φυτό Λουμινιά, (ballota acetabulosa αν γκούγκλισα σωστά) είναι πολύ διαδεδομένη στην ελληνική ύπαιθρο και το καλοκαίρι μαζεύοντας λουμίνια από λίγα κλωναράκια μπορείς να έχεις να ανάβεις το καντήλι σου για όλο το χρόνο! Το φυσικό λουμίνι αν το βουτήξεις στο λάδι πριν το ανάψεις, βγάζει μια φλογίτσα γλυκιά και δυνατή που διαρκεί! Άσε που είναι και μια ωραία ασχολία για τα παιδιά, η συλλογή, η διαλογή και το άδειασμα των λουμινιών από ένα μικρό μαύρο σποράκι που έχουν στη μυτούλα τους. Εμένα με εντυπωσίασε αυτή η, άλλη μία, μικρή παροχή της φύσης.

Τέλος, πρέπει να γράφω πιο συχνά μπας και κάνω και μικρότερες αναρτήσεις. Το ξανα-παράκανα!!

Όποιος κατάφερε να παρακολουθήσει το συλλογισμό μέχρι τέλους, μπορεί να διεκδικήσει πλούσια δώρα με μόνη υποχρέωση να σχολιάσει την παρούσα ανάρτηση σημειώνοντας και το ονοματεπώνυμό του. 

Ενημέρωση για την κατακύρωση – Παραλαβή των Δώρων. Ο Διοργανωτής θα ενημερώνει όλους τους συμμετέχοντες στο Διαγωνισμό σχετικά με τα στοιχεία των νικητών, με ανάρτηση των στοιχείων αυτών στο Διαδικτυακό Τόπο και ειδικότερα με ανάρτηση αποκλειστικά και μόνο του ονοματεπώνυμου των νικητών και όχι οποιουδήποτε άλλου προσωπικού δεδομένου αυτών. Ο Διοργανωτής θα επικοινωνήσει άμεσα με τους νικητές, ώστε να προβεί σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες για την απόδοση των Δώρων σε αυτούς. Σε περίπτωση που κριθεί ότι η συμμετοχή του δεν ήταν έγκυρη, το πρόσωπο αυτό χάνει οριστικά το δικαίωμά του επί του σχετικού Δώρου, και η Διοργανώτρια δικαιούται να διαθέσει το Δώρο κατά την κρίση της. Κι αυτός που χάψει τους παραπάνω όρους, ανακηρύσσεται αυτόματα Υπερ-τυχερος και κοιμάται ήσυχος.

Χειροποίητο δωράκι για τους δασκάλους, εύκολα, γρήγορα και οικονομικά, αποκλειστικά από τα παιδικά χεράκια!

Σπανίως αναρτώ εποχιακά, μιας και πάσχω από αυτή την χρόνια σνομπιστική πάθηση που με ταλανίζει (στο blog οξύνεται όποτε αλλάζει ο καιρός). Αφού το κάνουν όλοι, ποιός ο λόγος να το κάνω κι εγώ; Ναι, έρχονται ας πούμε απόκριες, όλοι το ξέρουμε, πρέπει όμως όπως και δήποτε όλοι μαζί οργανωμένοι να ποστάρουμε ακατάσχετα αποκριάτικα; Αυτή είναι μια σύντομη περιγραφή της πάθησης, που όπως καταλαβαίνετε δεν βοηθά καθόλου την ήδη βεβαρυμένη κατάσταση του ιστολογίου. Τι να κάνουμε, έτσι έμαθα, έτσι αυτόματα αντιδρώ, έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.. μερικώς και με προσπάθεια, με τον καιρό το ξεπερνάω...
Στα πλαίσια της αποθεραπείας μου λοιπόν, ας βάλω και μια φορά (στην ώρα της) μια ιδέα.. εποχής!  Το να κάνει κανείς ένα δωράκι στον δάσκαλο που είχε το παιδάκι του όλη τη χρονιά, είναι νομίζω πολύ θετική κίνηση και η ελάχιστη ένδειξη σεβασμού των προσπαθειών του. Όποια κι αν ήταν η σχέση μας μαζί του, μόνο θετικά μπορεί να φέρει μια τέτοια κίνηση νομίζω. Για εμάς δε, που έχουμε την ευτυχία φέτος να έχουμε και στα 3 παιδιά μας αξιόλογους, φιλότιμους και εξαιρετικά πλούσιους (συναισθηματικά ;-)) δασκάλους, ένας λόγος παραπάνω. Η φετεινή μας εκδοχή, με δεδομένη την έλλειψη χρόνου και το πλήθος των δασκάλων όλο και να μεγαλώνει (σχολεία, αγγλικά, αθλήματα, μουσικές), δίνει έμφαση στο γρήγορο και το οικονομικό. Δεν ξέρω πώς τη βρίσκετε, εγώ την βρήκα εξαιρετική και ειδικά αφού έγινε με υλικά που είχαμε και στο σπίτι και αποκλειστικά από τα ίδια τα παιδιά!

Ελληνικό καλοκαίρι, το χωριό της γιαγιάς και λίγος παιδικός ακτιβισμός. Γονείς, επενδύστε στα χωριά σας!

εκκλησία του Σωτήρος και τρία παιδάκια διστάζουν μπροστά στην σκοτεινή είσοδο

Μετρώ αντίστροφα τις μέρες περιμένοντας την ώρα που θα φτάσουμε στο χωριό. Το χωριό της μάνας μου, που από μικρά όλοι μας λέγαμε "το χωριό μου". Κάποιοι ακούγοντάς μας νόμιζαν πως γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε χωριό κι ακολουθούσε πάντα αυτό το "έλα!!" το ξαφνιασμένο όταν μάθαιναν πως είμαστε γεννήματα θρέματα Αθηνάκια των βπ..

Αν αγάπησα εγώ το χωριό μου, είμαι σί-γου-ρη πως μπορείς κι εσύ ν'αγαπήσεις το δικό σου. Ή να βρεις ένα ν'αγαπήσεις! Γιατί το χωριό μου δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο, πίστεψέ με, τίποτα... Ατενίζει ένα κάμπο κι όλη μέρα τα καλοκαίρια καίγεται και βράζει, δεν είναι βουνίσιο, δεν είναι ούτε κατά διάνοια παραθαλάσσιο, δεν είναι γραφικό, δεν έχει ιδιαίτερο πράσινο, δεν έχει ξακουστή ιστορία, δεν έχει ξεχωριστή τοπική κουζίνα, δεν έχει ούτε καν σούπερ-ιδιαίτερα ντόπια προϊόντα. Είναι ένα κλασσικό ελληνικό καμπίσιο χωριό, που δεν έζησε ποτέ ιδιαίτερες στερήσεις και που στο παρελθόν επιδοτήθηκε όπως έπρεπε για να πάρει το παιδί τουλάχιστον μια μπέμπα (BMW αν δεν το'πιασες..).

Είναι όμως το χωριό που πέρασα τα παιδικά μου καλοκαίρια παίζοντας μπουγέλο με το λάστιχο στις πλάκες της αυλής. Που μου έμαθε μόνο του τα μυστικά του, που δεν φαίνονται εύκολα με το μάτι του επισκέπτη αλλά οι παιδικές αισθήσεις αποκωδικοποιούν κι αφομοιώνουν. Ναι, αν έρθεις σαν επισκέπτης δεν έχεις ίσως κάτι να παινέψεις στο χωριό μου. Όμως -κι εδώ τα λόγια μου φτωχαίνουν, το χωρίο είναι Χωριό. Ναι, ναι.. Όπως το ακούς! Τόσο απλά.

Γύρω βλέπεις ελιές και κυπαρίσσια, χωράφια, ελιές και κυπαρίσσια. Και πριν το καταλάβεις, ηρεμείς.

Και θυμάσαι τις ιστορίες της γιαγιάς σου. Που έλεγε πώς πήγαινε με τις κοπέλλες στη βρύση, αλλά αυτή δεν καθόταν ποτέ στη "ρούγα". Πώς πήγαιναν στο νερόμυλο να πλύνουν, πώς έβαφαν τα νήματα για τον αργαλειό, πώς ο θείος ο Γιάννης έπεσε να πεθάνει που δεν του δίναν τη Γιαννούλα, πώς γέννησε πιασμένη από την πόρτα, πώς της έπεσε η μάνα μου απ' το δέντρο που την πήρε μωρό κοντά στο χωράφι και την έπιασε ο ήλιος ώσπου να την σηκώσουν και κάηκε, πώς έφερνε ο παππούς κάθε ξένο να κοιμηθεί στο σπίτι και τον πέρναγαν για τον πρόεδρο, πώς του πατέρα της βρήκαν μόνο τα γυαλιά που τον πήραν οι αντάρτες, πως ο Θιός ξέρ' καλύτιρα, δεν είνι βλάχος ο Θιός..

Ένα κυπαρίσσι δίπλα στο δρόμο. Το τίποτα θα πεις... Για μένα, παίζει και να'ναι.. οι πινέζες, που συγκρατούν την επιφάνεια της ελληνικής γης.

Συχνά ακούω μαμάδες που μου λένε πως δεν αντέχουν τα χωριά. Δεν έχουν άδικο. Στο χωρίο θα έρθεις αντιμέτωπος με νοοτροπίες παλιές, που θα σε ξενίσουν. Δεν θα περάσεις απαρατήρητος. "Τίνος είσ'ισύ;;;" Και ξέρουν τα πάντα, πριν από 'σας για 'σας.. Για εμένα πάντως σημασία έχει το πού εστιάζεις. Εγώ εστιάζω στην ομορφιά της συνέχειας, την ενεργοποίηση της κυτταρικής μνήμης (εχμ.. ελπίζω να υπάρχει κάτι παρόμοιο, ωραίο μου ακούγεται πάντως, επαρκώς κουλτουρέ..). Η γιαγιά μου κάποτε, έβλεπε μέρα νύχτα τους ίδιους 5-10 γειτόνους, ήταν όλος της ο κόσμος. Κι ήταν τεράστιος ο κόσμος της. Κουβαλούσε πολιτισμό τόσων αιώνων, αυτή η γυναίκα που είχε συναναστραφεί μετρημένες στα δάχτυλα γυναίκες, τις ίδιες που το βλέμμα τους προσπαθώ εγώ να αποφύγω όταν προχωρώ με μεγάλα βήματα προς το αμάξι μου, τραβώντας τα παιδιά μαζί μου προς μια ενδιαφέρουσα εκδρομή. 

Αν χαλαρώσεις πιστεύω σ' αυτό το κοινωνικό κομμάτι, θα σταματήσεις να ψάχνεις αγωνιωδώς για φτηνούς και μπέϊμπι φρέντλι προορισμούς και θα ρίξεις καμμιά ματιά και στο ξεχασμένο σπίτι στο χωριό. Που δεν έχει το'να, δεν έχει τ'άλλο, θα είναι εκεί κι η πεθερά που μαγειρεύει λιπαρά, που δεν θα ξέρεις τι να κάνεις εκεί το παιδί και που δεν θα βρεις παιδότοπο! Τα παιδιά δεν θέλουν πολλά όμως, συνήθως εμείς είμαστε που τα θέλουμε. Τα παιδάκια με ένα λάστιχο στην αυλή (και με μια μαμά χαρούμενη) το βγάζουν το καλοκαίρι.

όλη μέρα, κάθε μέρα!

 Η προτροπή λοιπόν του ποστ είναι μία: 

Γονείς, επενδύστε στα χωριά σας! 

Επενδύστε χρόνο και η ανταμοιβή δεν θα αργήσει. Αν δε, το πράγμα εθνικώς εκτροχιαστεί, θα έχετε και κάπου να τη βγάλετε :-Ρ. Σας το λέω εγώ, που άρχισα να πηγαίνω στο χωριό ευλαβικά κάθε καλοκαίρι από τότε που πρωτογέννησα, 11 χρόνια πριν, στο χωριό που περιέγραψα πιο πάνω για να μην ξεχνιόμαστε, και που φέτος που πήγαμε για Σαββατοκύριακο τα παιδιά έπαθαν όπως πάντα, ξανά πολιτιστικό σοκ και ήθελαν να μείνουμε για πάντα εκεί. Στο μικρό, ελάχιστο σπιτάκι με το ένα και μοναδικό δωμάτιο, αλλά δίπλα στην πλατεία, που μπορούν πια να πάνε μόνα τους χωρίς λουράκι και συχνότητα "πάω το σκύλο μου για βόλτα" όπως συνηθίζουμε να βγάζουμε τα παιδιά στις παιδικές χαρές. Ας αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν απλά πράγματα σε αργούς ρυθμούς, να δουν κοτούλες, να κάτσουν κάτω από το πλατάνι της πλατείας, να ανάψουν τα καντηλάκια στο ξωκκλήσι του χωριού. Και όσο αρχίζουμε κι εμείς να γλυκαινόμαστε και να ψάχνουμε τον φαινομενικά αδιάφορο τόπο, όλο και κάτι τις θα ανακαλύπτουμε. Κάνα αρχαιολογικό χώρο, κανά βυζαντινό εκκλησάκι, στη χώρα που μας έλαχε, ο τόπος βράζει από κάτω...
Και τώρα εμείς εδώ οι έμπειροι μπλόγκερς, βιαζόμαστε, γιατί όπως πάντα, την έκανα την πατάτα και έκανα δημοσίευση πριν τελειώσω... Α, και δεν πρόκαμα να πω και το κλου, που θα αναρωτιέστε τι θέλει ο ακτιβισμός στον τίτλο! Ε, λοιπόν, το χωριό μου, όπως μάλλον τα περισσότερα ελληνικά χωριά, έχει μαζέψει και πολλούς μετανάστες που τρώνε τις δουλειές των ντόπιων, οι οποίοι θα ήθελαν πολύ να μείνουν στο χωριό και να φροντίσουν τα χωράφια αλλά ήρθαν αυτοί οι άτιμοι με τα χαμηλά μεροκάματα και είναι και ασύμφορο το χωράφι και καλύτερα να πάς για σεκιουριτάς στην πόλη να μην κινδυνεύεις κι όλας. Κι εγώ δηλαδή, άχτι τους έχω, γιατί θα θέλαμε πολύ να μαζέψουμε τις ελιές μας μόνοι μας, αλλά έχουμε κάτι υποχρεώσεις και κάτι παιδικά πάρτι στην Αθήνα, χώρια τις βαφτίσεις που σου τρώνε όλα τα Σαββατοκύριακα, και στο κενό, τσουπ, πάνε και προσφέρονται αυτοί οι άτιμοι οι ξένοι που τρώνε τις δουλειές που έλεγα και τι να κάνεις, τους παίρνεις. Ε, λοιπόν, πριν κανα-δυό χρόνια, πάμε στο χωριό, κι εγώ με την όμορφη φολκλορική μου διάθεση, πάω λίγο πιο έξω και μένω κάγκελο! Δεν ξέρω αν θα βρω τη φωτο που τράβηξα, την έχω κάπου, αλλά σε ένα τοίχο αποθήκης στην έξοδο του χωριού, ένα ωραιότατο μήνυμα φαρδύ-πλατύ, ερχόταν να τονίσει αυτό το πρόβλημα με αυτούς που τρώνε δουλειές που έλεγα πιο πάνω. Και σωριάστηκαν στο χώμα οι ρομαντικές μου αναμνήσεις και νομίζω άκουσα τριγμούς από τα κόκκαλα του φιλόξενου παππού.  Πήραμε λοιπόν μπογιά και πινέλα και πήγαμε με τα παιδιά (εγώ με την ψυχή στο στόμα γιατί ήμουν μόνη με 3 κουτσούβελα και το έπαιζα και μάγκας) και βάψαμε τον τοίχο. Και νομίζω ό,τι και να πεις, όταν τα παιδιά σε βλέπουν, όμορφα και ωραία να αναλαμβάνεις να κρατήσεις εκεί που μπορείς τα πράγματα στο επίπεδο που θέλεις, παίρνουν επίσης όμορφα και ωραία μηνύματα. Αυτά, ελπίζω να καταλάβατε κάτι, θα επανέλθω για διορθώσεις, εις το επανιδείν, ευχαριστώ που με ακούσατε, που θυσιάσατε τον πολύτιμο χρόνο σας για τα ταπεινά γραπτά μου, είστε ανεκδιήγητοι και χιλιοτιμημένοι, παραμένω ταπεινός σας υπηρέτης.

Καλώς ήρθες καλοκαίρι

4 μυστικά για να μάθουμε πλέξιμο στα παιδιά, ακόμη κι όταν οι ίδιες δεν έχουμε ιδέα... ναι! τα παιδικά χεράκια κάνουν θαύματα με το βελονάκι!!

Ναι.. και δεν έγινε βάσει σχεδίου... Απλά έτυχε να δείξει στην μεγάλη μου κόρη (11χρ.) μια φίλη της λίγο μεγαλύτερη βελονάκι, πήραμε μαλλιά (καινούριο υλικό - άλλο που δεν ήθελα!), μπήκαμε μετά στα ιντερνέτς κι έγινε χαμός!! Εγώ αν και δεν είχα ιδέα από πλέξιμο (δεν το αρνούμαι πως ενδόμυχα ίσως τελικά το σνόμπαρα και λίγο, ως μη απολύτως δημιουργικό με την αρτιστίκ έννοια, η έξυπνη) με την -όποια- εμπειρία μου με τα παιδιά, διέγνωσα απλώς τον τρόπο και επέλεξα το πλάνο για να δω τι θα κάνει, χωρίς η ίδια να μπορώ να βοηθήσω στο ελάχιστο επί της ουσίας της τεχνικής.

ένας πολύ επιτυχημένος και πανεύκολος λαιμός, είναι η επιλογή μου για 1η επαφή με το βελονάκι. Επινόηση της περιστέρας μου (έτσι την έλεγα και προ εκλογών..).

Τι θέλω να πω:

1. Παρακάμψαμε το στάδιο της εξάσκησης, που συχνά επιλέγεται για να δείξουμε στο παιδί βελονάκι. Είμαι πιο πολύ της άποψης "βουρ στον πατσά" κι ο,τι γίνει, που θα γίνει μια χαρά!

Εμένα είχε προσπαθήσει η κακομοίρα η γιαγιά μου, δεινή πλέχτρα, να μου δείξει γαϊτανάκι, με λεπτό νήμα. Οκ, το έμαθα, αλλά έπλεκα, έπλεκα, έπλεκα χιλιόμετρα γαϊτανακίου χωρίς να καταλαβαίνω τι κάνω... ώσπου βαρέθηκα για πάντα.

2. Επιλέξαμε πολύ χοντρό μαλλί και αντίστοιχο βελονάκι, για να μπορεί να έχει ολοκληρωμένο αποτέλεσμα γρήγορα. Επίσης πολύ σημαντικό. Να φτάσει σύντομα να ολοκληρώσει κάτι, που θα είναι "κάτι", όχι ας πούμε ένα πετσετάκι αλλά ένας λαιμός ή ένα σκουφί ή οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ή να δωριστεί από το ίδιο το παιδί.

3. Επιλέγουμε ένα πολύ απλό θέμα, τι δηλαδή θέλουμε να πλέξουμε. Δική μας επιλογή ήταν ένας σκούφος, αν και θα πρότεινα για αρχή ένα κλειστό κασκόλ - λαιμό. Ανάλογα με την επιλογή μας, αναζητούμε βιντεάκια με οδηγίες - υπάρχει τόση πληροφορία από έμπειρες πλέχτρες από όλο τον κόσμο, που γιατί να περιμένεις να μάθεις η ίδια για να δείξεις στο παιδί;; Μετά την επιλογή που κάναμε παρέα, εγώ την άφησα μόνη της με βιντεάκια που βρήκαμε στο youtube, και είχε τόση πλάκα, περάσαμε 1-2 απογεύματα με τη φωνή μιας γλυκιάς κοπέλλας συντροφιά, και το βιντεάκι της σταμάτα-ξεκίνα... Και όταν η Ευανθία ολοκλήρωσε το πρώτο της σκουφί, ένιωσα τόσο μα τόσο περίεργα! Την είχε μάθει μια κοπέλλα από ποιός ξέρει ποιά μεριά της Ελλάδας, που ούτε την ήξερα, ούτε με ήξερε! Ένιωσα τόση ευγνωμοσύνη, πραγματικά... αυτά είναι από τα όμορφα του νετ, οπωσδήποτε.

4. Για αρχή, δεν ασχοληθήκαμε με τεχνική και πώς το τρίβουν το βελονάκι. 'Οπως βολεύει, και με την εξοικείωση έρχεται και η τεχνική. Απελευθερωθείτε κυρίες μου! Εσείς που πλέκετε βέβαια ίσως έχετε άλλη άποψη, απλά νομίζω πως αρχικά καλό είναι το παιδί να κατανοήσει τις κινήσεις χωρίς να ασχοληθεί με την ακριβή θέση των χεριών και του νήματος για να μην μπερδεύεται να συντονίσει τα χέρια με τη σκέψη. Στην ουσία το βελονάκι, είναι ένας (διαφορετικός για κάθε βελονιά) επαναλαμβανόμενος σύνθετος κόμπος. Και κάθε παιδί μπορεί να μάθει να κάνει κόμπους!

Κι έτσι η Ευανθία κόλλησε, κόλλησε λέμε!! Σκουφιά, τσάντες, λαιμοί και δε συμμαζεύεται. Στην επόμενη φάση ξημεροβραδιαζόταν στις Κερασόπιτες, εξειρετικό blog με οδηγίες για πανέμορφα πλεκτά - εδώ είπαμε, δεν δίνουμε τόσο οδηγίες, όσο κεντρικές ιδέες για εμψύχωση :Ρ

Εγώ αρχικά είπα να μην ασχοληθώ, και για να της αφήσω το πεδίο ελεύθερο αλλά και γιατί δεν έδινα και πολλές ελπίδες στα εναπομείναντα ζωντανά εγκεφαλικά μου κύτταρα. Αλλά τελικά, αφού είδα πως κι εκείνη το ήθελε πολύ, έκατσα να μου μάθει και ναι, έμαθα. Μην περιμένετε πολλά, η Ευανθία ξέρει 5-6 πλέξεις, παγώνι, κουκουτσάκι και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Εγώ αρκέστηκα στο 2πλό κροσέ και σ'ένα άλλο, μάλλον μισό 2πλό, που με κάλυψαν προς το παρόν, και τώρα κάνω κάτι πασουμάκια - με βλέπω βέβαια να προχωράω, τώρα που βλέπω και την Ευανθία να κάνει κάτι τετραγωνάκια συγκλονιστικά... είναι τελικά κόλλημα το βελονάκι, ομολογώ και μετανιώνω πικρά που το σνόμπαρα!! (Δεν θα βάλω άλλες φωτό, αν κι έχουμε κάνει τόσα, μπας και βελτιώσω λίγο τη συχνότητα των αναρτήσεών μου..) Απλά ένα ακόμη: αφήστε τα παιδιά να σας διδάξουν κάτι! είναι περίεργη διαδικασία αλλά πολύ ενδιαφέρουσα!

Μάθαμε και στη μικρή, τη Μαρία (6χρ.) και μια χαρά κατάλαβε, αν και κατέληξε με κάτι δικές της παραλλαγές, ίσως δοθεί το όνομά της στις πλέξεις αυτές, δεν ήταν κακές!

η Μαρία πλέκουσα κουβερτάκι του παπαγάλου του Παύλου, για τις κρύες νύχτες του χειμώνα

Μάθαμε και στον Παύλο, κόντρα στα στερεότυπα, απλά του μένει να βρει κάτι που να του αρέσει να πλέξει για τον εαυτό του. 

Κλείνοντας, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω.. θα έλεγα, αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη! Αγαπητέ αναγνώστη, αγαπητή αναγνώστρια: ήλθε ο καιρός του θερίζειν!... Μετά από τα χρόνια που περάσαμε, ιδιαίτερα με την πρώτη μου κόρη, με διάφορες χειροποίητες κατασκευές, επαφή με καινούρια υλικά, τεχνικές, επισκευές, ανακατασκευές και DIY ιδεούλες, το βασικό που ήθελα από τότε που ήταν μικράκι να νιώσει, το ένιωσε! Αυτό το φούσκωμα, τον ενθουσιασμό και τη γαλήνη που σου προσφέρει η ολοκλήρωση μιας δημιουργίας, που είναι το δια βίου εμβόλιο κατά της βαρεμάρας!  Έχει από μόνη της πολλά χαρίσματα και καλό χέρι, κοφτερό μυαλό και μάτι και μπορεί να το πάει αν θέλει και παραπέρα, αλλά το δικό μου το ζητούμενο κατ' αρχήν ήταν να μάθει να χρησιμοποιεί τα χέρια της. Δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι κάθε κορίτσι (για τα αγόρια δεν ξέρω αλλά νομίζω και αυτά σε άλλα πεδία) παραδοσιακά μάθαινε τέχνες όπως το πλεκτό, το κέντημα, η ύφανση. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς κάποιο ειδικό εξτραβαγκάντ ταλέντο. Ακούω συχνά: Ά, εμένα δεν πιάνουν τα χέρια μου! ούτε κουμπί δεν μπορώ να ράψω... Διαφωνώ καθέτως λοιπόν αγαπητοί και διαχωρίζω τη θέση μου ζητώντας την  ανάκτηση της επαφής της νέας γενιάς, του φυτωρίου αυτού του μέλλοντος, με την δημιουργία στις οικιακές της εφαρμογές, ξεκινώντας από τη διδαχή των κορασίδων του οίκου μας. Παραξενύχτησα μάλλον, πάνε και τα υπόλοιπα κύτταρα που λέγαμε... Άντε παιδιά, διαλυθείτε ησύχως...

Σας φιλώ και να μου σχολιάζετε πού και πού, ε; Σας βλέπω που με διαβάζετε, μη νομίζετε :-)

Και το καινούριο μου λογοτυπάκι πώς σας φαίνεται; ε;; εεεε;;; με τα χεράκια μου το έφκιασα κι αυτούνο...