ε-, ε-, έρ-χε-ται!!

η Άνοιξη νομίζω! Λιακάδα βλέπω έξω και λέω να την ανεβάσω τη κακομοίρα την ανάρτηση με τις οδηγίες για βολτίτσες. Κάθε μέρα συντάσσω κατά μέσο όρο 2 αναρτήσεις! Δεν το πρόσεξες;; Κρίμα... ίσως, μάλλον, τι να πω... ίσως είναι που μένουν τελικά αδημοσίευτες, για την ακρίβεια, αδακτυλογράφητες...

Όπως και να'χει, έχω ένα κολλαζάκι από τις τελευταίες μας βολτούλες και μια ιδέα για ενίσχυση του ενθουσιασμού που μπορεί να προκαλέσει μια εξόρμηση στη φύση.
Ανοίγει λένε ο καιρός το Σαββατοκύριακο, ξεχυθείτε! Μανάδες, πατεράδες, πάρτε τα παιδάκια και βουρ προς τας εξοχάς!

Αυτή η λίμνη που βλέπεις πίσω από τον κακό με τη χιονόμπαλα είναι στην Πάρνηθα, λέγεται Μπελέτσι ή Κιθάρα, διάβασε εδώ, κι εδώ δες ένα βιντεάκι με τη λίμνη. Είναι σίγουρα σε λίγους γνωστό ότι υπάρχει λίμνη στην τόσο κοντινή Πάρνηθα, κι ακόμη κι αν είναι "κατά τύχη τεχνητή", είναι μια όμορφη λιμνούλα!

Δεν θα σου πω ότι είναι συγκλονιστική, θα δείτε όμως πάπιες, κύκνους, κάτι αιχμάλωτα αλλά αξιοπρεπή ελαφάκια ΚΑΙ... τριγύρω σας θα έχετε ένα υπέροχο τοπίο! Πάρτε και κανένα φαγάκι για πικ-νικ μετά (ή πάρτε μαζί σας καλούς φίλους που να έχουν φαγάκι..) και εκδράμετε. Εμείς περάσαμε υπέροχα πιάνοντας ένα μονοπατάκι κι ανηφορίζοντας σε μια αστεία διαδρομή, λίγο ταλαίπωρη για τις μικρές μας Αθηναίες που δεν ξέρουν τι θα πει πρινάρ'... Έδειξαν όμως ψυχή ορειβάτη, παρά τη μικρή δυσκολία κι έτσι μοιράστηκαν (2 ήταν οι μικρές, 3,5 και 4-4,5) το 1ο ειδικό βραβείο μετά από 40 περίπου λεπτά πεζοπορίας. Ναι, το fimo είναι συνθετικότατο... αλλά με cernit+fimo έγινε, το ομολογώ.

Και ναι μεν η ίδια η επαφή με τη φύση κάνει καλό, αλλά για να βοηθήσουμε τα παιδιά να μάθουν να περπατούν στη φύση, να βγούμε λίγο από το αυτοκίνητο και την άσφαλτο, να γρατζουνιστούμε ανάμεσα στα πουρνάρια, να λασπωθούμε και τελικά να μας αρέσει, πρέπει κι εμείς οι γονείς να κουνηθούμε λίγο!

Αυτές ήταν οι οδηγίες μου. Τι; ούτε αυτό το κατάλαβες; Τς, τς, τς...

Να, δες εδώ, από την Καθαρά Δευτέρα. Ε, δεν πήγαμε ακριβώς για μπάνιο... Αλλά να σου πω, το θυμούνται τόσο τα πιτσιρίκια, που χαλάλι στο λασπουριό! Το πρωινό ήταν σαν ανοιξιάτικο, λοιπόν γιατί όχι;; Και νομίζω το μυστικό σ' αυτές τις βόλτες είναι να κρατάς την ανάσα σου για λίγο πριν απαντήσεις το προφανές "όχι". Αν κάθε φορά που τα παιδιά ζητάνε την "άδειά σου" κάνεις μια παύση και ρωτήσεις ειλικρινά τον εαυτό σου: γιατί όχι; η ζωή γίνεται πιο όμορφη!
Φαίνεται απλό ίσως, για τους πιο παλιούς γνωστό, αλλά πραγματικά, κάθε φορά που το κάνουμε, όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε, αποδεικνύεται τραγικό το πόσο εύκολα θα μπορούσαμε να πούμε "όχι" σε πολύ απλά πράγματα, γιατί "έτσι"... Παλεύοντας να διατηρήσουμε μια ιδεατή τάξη, χάνουμε τελικά ωραίες ιδέες και "κερδίζουμε" λίγη ακόμα απόσταση από τα παιδάκια...
Στις όχθες του ποταμού, βρήκαμε λασπούλα, ίσως πηλό, και αφού φιάξαμε μπιφτεκάκια, μαζέψαμε και λίγο για το σπίτι (σχώρα με άνδρα, το λερώσαμε το κάρο, το ξέρω...). Δεν έχω ειδικές γνώσεις, αλλά αν καταφέρουμε να φιάξουμε το νεολιθικό αγγείο που ονειρευτήκαμε, θα σας ενημερώσω ;-) Μόνο, θέλει και λίγη προσοχή, παρακαλώ... Κι εσύ ιδιαιτέρως, Βάνα!