μια κακή, κακή μαμά μπλόγκερ επιστρέφει στη φάκα...

Κοιτάζω την ημερομηνία της τελευταίας μου ανάρτησης και δακρύζω.. Κοίτα, σαν θέμα, δεν είναι κακό: "δωράκι στον δάσκαλο" -τώρα για τη νέα σχολική χρονιά, για την παλιά, τι τα θες.. Κι ότι είχα πιστέψει πως θα μπορέσω να γίνω συχνή κι επίκαιρη! Λοιπόν για να βοηθήσω τους -όποιους- αναγνώστες μου να μην με εγκαταλείψουν χωρίς τύψεις, θα σας σερβίρω το ξεκίνημα μιας ανάρτησης που προσπάθησα να ανεβάσω λίγο πριν επιστρέψουμε από τις διακοπές μας, έτσι για να με πονέσετε λίγο, που βασανιζομαι, που δεν έχω σήμα, δεν έχω κομπιούτερ, δεν έχω ειρμό, ψευτοκουλτουρίζω, γράφω πάντα νύχτα μιας και τα παιδιά έμαθαν το παιχνιδάκι μου και στήνονται στην οθόνη να δουν τι θα γράψω (είχε και τα ωραία του πριν μάθουν να διαβάζουν).. Ιδού το λοιπό, ψέξτε ελεύθερα αλλά πάρτε και μια δωρεάν δόση καλοκαιρινών εικόνων, γιατί είμαι και άνθρωπος που θέλω να μοιράζομαι (μπλιαξ) και ξέρω πως οι περισσότεροι είμαστε πλέον, Σεπτέμβρη μήνα, α ι χ μ ά λ ω τ ο ι της καθημερινότητάς μας. Βαρύ ακούγεται, να το σβύσω; Όχι, άσε, εδώ θα διαβάσουν άλλα κι άλλα αλλοπρόσαλλα, αυτό σε μάρανε. Κι αν αντέξετε μέχρι τέλους, ίσως μάθετε και κάτι.

το χέρι του κυρ-Καμπόσου

Έγραφα: " Πρωτη φορα γραφω απο ταμπλετ με το δαχτυλακι στην οθονη. Οχι, σας προειδοποιω, δεν θα βαλω τονους οσο κι αν με τσαντιζει το κειμενο μου ετσι, αγαπω τα Ελληνικα αλλα μεγαλωνοντας μαθαινω να ελεγχω τον βαθμο αυτοκαταστροφικοτητας μου και το να τονιζεις τις λεξεις σε μεγαλο κειμενο με το ακροδαχτυλο παει πολυ. Αρκει που καθε τοσο σηκωνω το ταμπλετι ψηλα για να πιασει σημα... Λοιπον γραφω γιατι σε 3 μερες επιστρεφουμε απο τις ομορφες οικογενειακες μας διακοπες και βλεπω ηδη τη φακα με την πορτα ανοιχτη. Μια μπουκαπορτα θα μας αδειασει μες στη φακα που πια δεν εχει καν τυρι, κι εγω το σκεφτομαι απο 'δω, το σκεφτομαι απο 'κει (αποστροφους δεν ειπα οτι δεν θα βαζω :-Ρ) και προσπαθω να το αναλυσω, αφου γνωριζω πως δεν μπορω να το αποφυγω. Τι ειναι η φακα; γιατι ο τοπος που ζω να μου δημιουργει αυτο το συνειρμο;; αρκει μονο η φυσιολατρικη μου φυσις για να τον δικαιολογησει; ειναι δηλαδη η απωθηση μου για την πολη που το κανει αυτο; (ειδικα στις λεξεις με 2 τονους, θελει πολυ σθενος για να κρατησω την αρχικη μου δεσμευση, αλλα δε λυγαω τοσο ευκολα...)

Θυμαμαι καποιο παρελθον καλοκαιρι που προσπαθωντας παλι να δω τι μου φταιει και αλλιως νιωθω στις διακοπες κι αλλιως στην καθημερινοτητα μας, ειχα προσανατολιστει στο οτι η τουριστικη θετικη διαθεση ειναι που κανει τη διαφορα, το ειχα γραψει κι εδω μαλιστα. Περσι παλι, παρηγοριομανε ζωγραφιζοντας. Φετος μου ηρθε κατι αλλο.

Παρενθεση. Γιατι το ζαλιζω τοσο; οχι μονο γιατι ο συμβιβασμος της εθελουσιας επιστροφης μου στο κλουβακι μου, μου πεφτει βαρυς στο στομαχι ή (ενας τονακος ας μου επιτραπει...) στον εγωισμο μου, αλλα γιατι υποψιαζομαι πως παρομοια συναισθηματα απο την πλευρα της μητερας ενδεχεται να μεταφερουν τοξικοτητα στα παιδακια, ακομη κι αν μενουν ανεκφραστα, η καλυτερα ειδικα οταν μενουν ανεκφραστα. Τοξικοτητα υποψιαζομαι παλι, αν οχι μεγαλυτερη, τοτε συγκρισιμη με αυτη των φαρμακων που προσπαθουμε ευλαβικα να αποφυγουμε να τα ταισουμε (θα πεθανω, που ειναι τα διαλυτικα;;;). Πειτε με υπερβολικη, αλλα ετσι αισθανομαι, πως ο,τι κι αν εχω, καλα θα κανω να το λυσω (οπως λενε και τα παιδια μου στα τσακωματα τους, εχεις προβλημα; παρε χαρτι και μολυβι και λυσ' το..) οχι μονο απο ευθυνη για τα παιδια μου αλλα πρωτιστως για εμενα την ιδια. Τωρα γιατι το κανω ετσι ερασιτεχνικα και μονη μου και δεν παω να κοιταχτω σε κανα γιατρο (οχι, πες μου πως δεν το σκεφτηκες, ειδικα μετα τις παρενθεσεις περι των σημειων στιξης) και μαλιστα γιατι το κανω και δημοσιως, επιφυλασσομαι. Σε άλλη συνεδρία. Οπως και να 'χει, την ξεκινησα την αναρτηση, κι ειμαι μαχητρια εγω, δεν τα παραταω ετσι ευκολα. Ειδες και με τους τονους, βραχος... Και καπου ειχα ανοιξει μια παρενθεση. Α, εκει, πριν την τοξικοτητα. Για να πω εν τελει, τι νομιζω οτι φταιει. Και αισθανομαι οτι δεν μπορω να το εκφρασω καθαραααα.... Το ειχα, προς στιγμην το ειχα εντοπισει!.. Αν εχετε παντως καποιο τηλεφωνο απο καποιο καλο γιατρο, Αθηνα μενω, νοτια προαστια κατα προτιμηση, στειλτε ινμποξ. Χε, χε, διασκεδαζω, τι ομορφα, ειχα καποτε κι εγω καποιους αναγνωστες, τωρα πια... καλη τους ωρα!... Αν πω οτι γραφω σχεδον αποκλειστικα νυχτα κι οτι η μανουλα δεν το σηκωνει πια το ξενυχτι, θα βοηθησει;

Λεω να σας βαλω καναδυο ευχαριστες φωτογραφιουλες να ξεχαστει το ολο θεμα, τι αναλυση, ποια αναλυση, ενα αστειο καναμε βρε αδερφε...

Τι αλλα νεα; Καναμε και μπολικο καμπινγκ, σας τα 'πα; Να, για δες εδω... Ουπς, τι, δεν το τραβηξα με το ταμπλετ; Α, τι, κι η φωτογραφικη δε συνδεεται στο ταμπλετ; Μωρε εγω θα την κανω την αναρτηση, ο κοσμος να χαλασει! Θα την κανω, κι ας μου βγει και σε κακο... Να, εδώ, είχα ανεβάσει κανα-δυο:

Σε οργανωμενο camping με την αγαπημενη, αγαπημενη μας σκηνη, που μονο να μυριζω την πλαστικουρα της τρελλαινομαι!! Παρε καλη σκηνη και θα με θυμηθεις, outwell παιδι μου, αποσβεση σιγουρη!

Εδω την 1η μερα μας στο νησι, το παιξαμε μαγκες και λιγο πιο χυμα, ελευθερη κατασκηνωση σε παραλια της αρεσκειας μας αλλα μειναμε ξαγρυπνοι με πολλαπλες αιτιασεις.. Αποσβεσαμε το κοστος της μιας εκ των δυο popup σκηνων μιας και το καναμε για μονο μια νυχτα - αφασια το pop-up στην πραξη!

Να, οριστε και κατι αλλο ενδιαφερον, ανεβηκαμε και μια κορυφη αυτο το καλοκαιρι, την πρωτη των παιδιων, 5 ωρες συνολικα η πορεια και αρκετα δυσκολη αναβαση παρακαλω... Σημειωτεον, τα παιδια (δημοτικου) την εβγαλαν παλληκαρισια - εγω  παλι οχι.. Ειχα χρονια να περπατησω και μαλλον γερασα και λιγουλακι και στα μισα της επιστροφης εγινα ρομπα... τα γονατα μου, αχ και βαχ και γενικως πηραμε και τη θεια μαζι και καθυστερησαμε. Ας όψεται το ένδοξο ορειβατικό μου παρελθόν...

Εδω λιγο πριν την κορυφη, σε ενα απαγγειο που βρηκαμε να κουρνιασουμε γιατι ξυριζε, και το κλου, που δεν φαινεται βεβαια, οτι βλεπαμε απο ψηλα δελφινια να ξεπετιουνται στο βαθος, ολοκληρα κοπαδια!!

 Και κατι ακομη για να ξεχαστουμε... Να, εδω εμεις καλα περναμε, τρωμε και πλουσια γευματα, φαγαμε και κοχυλια βραστα με ψιλοκομμενη αμμο, φαγαμε και ασπρα βοτσαλα τηγανητα, που να σας τα λεω..

Εδω σουτζουκακια με μακαρονια, βλητα και μπιφτεκι σχαρας.

και αμμάνθρωπο φιάξαμε...

 

και κατι ψιλοζωγραφισα, κακη φωτογραφια αλλα κατι φαινεται..

..........................................................................................................................................................

Και κάπως έτσι, απλά και άδοξα, εγκατέλειψα τη στερνή καλοκαιρινή μου απόπειρα ανάρτησης, λίγο πριν να χαράξει σ' ένα όμορφο ελληνικό νησάκι.

Τώρα, σκεπτόμενη λίγο (έστω, ελάχιστα) πιο ψύχραιμα, έχω να πω:

Θυμάμαι πια αμυδρά πως αφορμή για την παραπάνω (πανάθεμά την) ανάλυση, ήταν μια διαπίστωση πως στις μεγαλουπόλεις μη έχοντας ουσιαστική επαφή με τους φυσικούς μας γείτονες χάνουμε και τη σύνδεσή μας με τον τόπο και μπλα μπλα μπλα και θετικά παραδείγματα και να'χαμε να λέγαμε. 

Μα νομίζω πως όντως η πόλη είναι κλουβί! Είναι τόσο απλό, δεν θέλει ανάλυση! Είμαστε σε ένα μεγάλο κλουβί. Αφύσικο, χωρίς μεγάλο ορίζοντα βιωσιμότητας και συχνά απλά άσχημο και βρώμικο. Γιατί να το κρύψωμεν; Κι εγώ έμαθα να αγαπώ στοιχεία της πόλης και σίγουρα η πόλη έχει πολλά θετικά, σκέψου όμως συνολικά τον τρόπο που ζεις σε αυτήν, δεν είναι εν πολλοίς αφύσικος; Οπότε γιατί να μη νιώθω σαν το ποντίκι που πάει μόνο του στη φάκα όταν γυρίζω σπίτι; Ποιός δεν έχει νιώσει άραγε κάπως, πλησιάζοντας τον τσιμεντένιο όγκο της Αθήνας επιστρέφοντας είτε από τη στεριά είτε από τη θάλασσα μετά από όμορφες διακοπές;

Ως τώρα ήθελα απλά να μάθουν τα παιδιά μας (που γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, για να χρησιμοποιήσω όρους ζωολογικού κήπου) να επιβιώνουν και σε συνθήκες ελευθερίας. Πειραματιζόμενη π.χ. ως έρμπαν γκάρντνερ, για να το πω απλά, όπως έγραφα κι εδώ παλιότερα. Αλλά πέρα από αυτό, σε προσωπικό επίπεδο με πλήρη συνείδηση της πολυτέλειας να έχουμε (προς το παρόν τουλάχιστον) το δικό μας, έστω και νοικιασμένο, κλουβάκι και τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνουμε, όσο περνάει ο καιρός υποψιάζομαι πως αυτή η πολυπόθητη υπαίθρια ομορφιά και ελευθερία μπορεί να γίνει ενδεχομένως περισσότερο μια εσωτερική κατάσταση μπρος στις αρετές της οποίας ωχριά η ομορφιά του τόπου.  Αν δηλαδή εστιάσεις στην ομορφιά και τη χαρά που σου προκαλεί ας πούμε ένα ωραίο τοπίο, κι αυτή την αίσθηση διατηρήσεις μέσα σου ή καταφέρεις να έχεις αυτή την χαρά και τη γαλήνη και χωρίς το τοπίο, περνάς σε ένα πιο ανεβασμένο λέβελ του παιχνιδιού.. και γλιτώνεις και τη μετακόμιση! Όχι, σοβαρά τώρα, δεν ξέρω τι και πώς κατάφερα να μεταφέρω από τη σκέψη μου, αλλά νιώθω πως ειδικά εμείς οι γυναίκες αν διατηρήσουμε την ομορφιά μέσα μας κι όχι ένα κακοχτισμένο συγκρότημα απωθημένων κουτσομπολοστραβών πληγωμενοκατσούφικων πολυκατοικιών, μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς καλά και οι οικογένειές μας καλύτερα ανεξαρτήτως τόπου. (όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια θα σκεφτείς πιθανόν, για να το γειώσω τελείως... δεν ξέρω, ίσως να'ναι κι έτσι, εσύ αποφασίζεις!)

Λοιπόν, επειδή υποσχέθηκα και κάτι στην αρχή, ήξερες εσύ πως μπορείς να βρεις το καλοκαίρι φυτίλια για το καντήλι σου (ή το λυχνάρι σου βρε αδερφέ, αν δεν είσαι και τόσο θρήσκιος) στους αγρούς; Εγώ ως πέρυσι ομολογώ δεν το ήξερα και αν και έχουμε παράδοση να κρατάμε αναμμένο καντηλάκι στο σπίτι μας, χρησιμοποιούσα κάτι κερωμένα φυτίλια του εμπορίου. Λοιπόν το φυτό Λουμινιά, (ballota acetabulosa αν γκούγκλισα σωστά) είναι πολύ διαδεδομένη στην ελληνική ύπαιθρο και το καλοκαίρι μαζεύοντας λουμίνια από λίγα κλωναράκια μπορείς να έχεις να ανάβεις το καντήλι σου για όλο το χρόνο! Το φυσικό λουμίνι αν το βουτήξεις στο λάδι πριν το ανάψεις, βγάζει μια φλογίτσα γλυκιά και δυνατή που διαρκεί! Άσε που είναι και μια ωραία ασχολία για τα παιδιά, η συλλογή, η διαλογή και το άδειασμα των λουμινιών από ένα μικρό μαύρο σποράκι που έχουν στη μυτούλα τους. Εμένα με εντυπωσίασε αυτή η, άλλη μία, μικρή παροχή της φύσης.

Τέλος, πρέπει να γράφω πιο συχνά μπας και κάνω και μικρότερες αναρτήσεις. Το ξανα-παράκανα!!

Όποιος κατάφερε να παρακολουθήσει το συλλογισμό μέχρι τέλους, μπορεί να διεκδικήσει πλούσια δώρα με μόνη υποχρέωση να σχολιάσει την παρούσα ανάρτηση σημειώνοντας και το ονοματεπώνυμό του. 

Ενημέρωση για την κατακύρωση – Παραλαβή των Δώρων. Ο Διοργανωτής θα ενημερώνει όλους τους συμμετέχοντες στο Διαγωνισμό σχετικά με τα στοιχεία των νικητών, με ανάρτηση των στοιχείων αυτών στο Διαδικτυακό Τόπο και ειδικότερα με ανάρτηση αποκλειστικά και μόνο του ονοματεπώνυμου των νικητών και όχι οποιουδήποτε άλλου προσωπικού δεδομένου αυτών. Ο Διοργανωτής θα επικοινωνήσει άμεσα με τους νικητές, ώστε να προβεί σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες για την απόδοση των Δώρων σε αυτούς. Σε περίπτωση που κριθεί ότι η συμμετοχή του δεν ήταν έγκυρη, το πρόσωπο αυτό χάνει οριστικά το δικαίωμά του επί του σχετικού Δώρου, και η Διοργανώτρια δικαιούται να διαθέσει το Δώρο κατά την κρίση της. Κι αυτός που χάψει τους παραπάνω όρους, ανακηρύσσεται αυτόματα Υπερ-τυχερος και κοιμάται ήσυχος.

Υπέροχη Ελλάδα και... επιτέλους, camping με τα παιδιά!!

(εγώ βάζω με κεφαλαίο το "Ε" της χώρας, ο blogger το δείχνει με μικρό... συνωμοσία;; .. ;-))
Κοντά στο τελείωμα του Καλοκαιριού, κι εγώ δεν έχω λόγια, μόνο εικόνες, πολλές εικόνες, θαυματουργές εικόνες!  Από την όμορφη Ελλάδα, που μας τρέλλανε πάλι, με τη συντροφιά των Αγγέλων, στα μάτια των παιδιών μας. Για να θυμάμαι ότι τα έχω όλα, όλο τον χειμώνα. Δεν έχω ακόμη τελειώσει με τις βαλίτσες μας, αλλά πάρτε μια εικόνα από τις όμορφες καλοκαιρινές μας βόλτες.

Και το καλύτερο του φετεινού Καλοκαιριού: ελεύθερη κατασκήνωση! Δηλαδή, στο κτήμα ενός φίλου στο βουνό, με ακόμη μια οικογένεια παρέα, κάναμε την πρώτη μας σοβαρή προσπάθεια ως "παντρεμένοι με παιδιά". Άργησα, αλλά τον αποπλάνησα τον χάζμπαντ τελικά... Λοιπόν, η ελεύθερη κατασκήνωση θέλει κάποια οργάνωση στα βασικά θέματα πέρα από τον ύπνο, όπως είναι η τουαλέττα, το μαγείρεμα και το μπάνιο αλλά δεν θέλω εδώ να δώσω οδηγίες, απλά ρίχνω το δολωματάκι μου κι όποιος τσιμπήσει, ας με ρωτήσει για λεπτομέρειες ;-) Τα υπόλοιπα όλα, βρίσκονται!

Μετά από 10 χρόνια... ελεύθερο camping με τα παιδιά! 5 νύχτες αξέχαστες. Εδώ, θυγατέρα ριγανάτη.

Εμάς μας πήγε υπέροχα, την κάναμε ελαφρώς γιαλαντζί στα δύσκολα, αλλά νομίζω τα παιδιά πήραν αυτό που ονειρευόμουν να ζήσουν. Να αποκοιμηθούν με τους περίεργους ήχους του δάσους, να ξυπνήσουν με τις φωνές μιας αγελάδας που φώναζε το μοσχαράκι της από μακρυά να έρθει να θηλάσει (α-πίστευτο μουγκανητό, η Μαρία βγήκε έντρομη, μαμά υπάλχει κάτι που κάνει σα λιοντάλι), να ανάψουμε γκαζάκι το βραδάκι και να κάτσουν γύρω από το τραπεζάκι μας να διαβάζουν πώς μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μικρά μαθήματα αυτάρκειας, ή μάλλον ολιγάρκειας, ρυθμών φυσικών και ζωής χωρίς ρεύμα. Δεν θα πω άλλα. Το (μη οργανωμένο) camping είναι η αγάπη μου και όσο κι αν είναι ελαφρώς βασανιστικό για εμάς τους καλοζωϊσμένους γονείς του μιλένιουμ, είναι μια εμπειρία μοναδική που έχει τόσα να δώσει σε όλους μας. Κι εγώ το αγάπησα γιατί το έζησα σαν παιδί, οπότε, νομίζω οφείλω να μπολιάσω και τα δικά μου με λίγο... κατασκηνωτικό πνεύμα. Κι ας βασανίσουν αργότερα κι αυτά τους γύρω τους ;-)) 

Και λίγα μόνο από τα ζωγραφιστά μας βότσαλα, με τους υπέροχους μαρκαδόρους Giotto Decor - τους ονομάζω γιατί έχω δοκιμάσει πολλά υλικά, αλλά οι μαρκαδόροι αυτοί δίνουν υπέροχο ζωντανό αποτέλεσμα εύκολα και σχετικά καθαρά από παιδικά χεράκια. Και τους παίζει και η μαμά.