Χειροποίητες χυλοπίτες από παιδικά χεράκια!

από την Ευανθία, 10ετών

    Άλλο ένα ταμπού που έπεσε! Φιάξαμε χυλοπίτες με τα παιδιά. Καιρό ήθελα να το δοκιμάσουμε αλλά δίσταζα, μιας και τα χειροποίητα ζυμαρικά μου ακούγονταν πάντα πολύ θελκτική αλλά εξωτική ιδέα για τις δυνατότητές μου.. Γιαγιούλα δεν έχω πια, η μανούλα μου δεν έκανε ποτέ, οπότε στράφηκα στον παντογνώστη Γούγλη. Οι συνταγές ευτυχώς πολλές, εγώ έκανα μια μείξη από 2-3 που βρήκα ενδιαφέρουσες. Η μια από εδώ, μια άλλη από εδώ, και προσάρμοσα τη δόση στην ποσότητα που ήθελα για να μην καταλήξουμε να κόβουμε λωριδούλες για ώρες. Και εδώ διάβασα πολύ όμορφες πληροφορίες επίσης.

   Σας διαβεβαιώ λοιπόν, είναι απολύτως πραγματοποιήσιμο και από παιδάκια. Όσο κατεβαίνουμε βέβαια σε ηλικία, τόσο ανεβαίνουμε σε ποικιλία και πρωτοτυπία σχημάτων! Όπως φαντάζεστε ο χρόνος μας για τέτοια πονήματα είναι πραγματικά λίγος και στριμωγμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες μέριμνες, αλλά το βασικό μου μότο είναι: μην το φοβάσαι, μη σε αγχώνει.. ξεκίνα με κέφι κι όπου σε βγάλει! Κάναμε λοιπόν ως τώρα δυο φορές από μια δοκιμαστική δοσούλα και τώρα που νιώθω πιο σίγουρη, θα ξανακάνουμε μια κανονική δόση. Το σημαντικό είναι πως το κάθε παιδί έκατσε κι έκοψε τις δικές του, τις ξεράναμε, τις μαγειρέψαμε και βγήκαν νοστιμότατες, τόσο που καταλήξαμε να τσακωνόμαστε ποιος θα πρωτοφάει. Κι εγώ, άκουσον-άκουσον, ένιωσα άσχημα να χύσω το νερό που τις έβρασα, ξέροντας πια τι αυγουλάκια ή τι γαλατάκι είχαμε βάλει - αυτό και μόνο μου θύμισε πόσο σημαντικό είναι να κοπιάζεις άμεσα για την τροφή σου.

   Για το δικό μου, ίσως παλιομοδίτικο ή κολλημένο μυαλό, είναι πολύ σημαντικό να αποκαθίσταται η σύνδεση των χεριών μας με την παραγωγή του φαγητού στα μάτια των παιδιών. Να έχουν εικόνες των χεριών μας να κάνουμε και κινήσεις άλλες πέρα από την κίνηση ανοίγω το πορτοφόλι στο ταμείο να πληρώσω τα μακαρόνια. Θυμάμαι τα χέρια της γιαγιάς μου ν' ανοίγει φύλλο με κινήσεις σίγουρες και σχεδόν πως να το πω, στερεοτυπικές - καθόλου όπως να 'ναι. Επαναλαμβανόμενες με τόση τέχνη, ιερότητα και χάρη (δεν τα παραλέω, στ'αλήθεια έτσι έχουν γραφτεί στη μνήμη μου) κινήσεις που φαίνονταν να κουβαλούν τη γνώση αιώνων! 

   Εντάξει, καταφέραμε να κόψουμε την αλυσίδα αυτή της γνώσης που ένωνε τη μάνα με τη γιαγιά και την κόρη. Η σπουδασμένη μου μάνα δεν είχε πια την ανάγκη να φιάξει τις χυλοπίτες της χρονιάς. Αν και δεινή μαγείρισσα, κοίταγε να μάθει τις πρωτευουσιάνικες συνταγές για τα Κυριακάτικα τραπέζια που μας ετοίμαζε, την εποχή της μακαρονοσαλάτας. Κότες άλλωστε δεν υπήρχαν, γίδα δεν υπήρχε... εντ οφ στόρι. Μα να που ίσως ο καιρός ζυγώνει κι αναρωτιέσαι καμιά φορά, για πόσο ακόμη θα ανοίγεις στο ταμείο το πορτοφόλι; 

(Έχω και κάτι φωτογραφίες μούρλια από τα παιδιά, στο pc μου που βρίσκεται στο γιατρό. Αλλά με βαρέθηκα πια.. μ' αυτή την τελειομανία μου οι αναρτήσεις καταλήγουν να γίνονται επετειακές, στις μεγάλες γιορτές και σχόλες! )

Ελπίζω να σας έβαλα φωτιές...

Όπως πάντα, εδώ δεν έχω στόχο να δώσω αναλυτικές οδηγίες, απλά μια αφορμή για έμπνευση για δημιουργικές/διαφορετικές δραστηριότητες με τα παιδιά. Αν κάτι όμως σας λείπει και θέλετε να ρωτήσετε, ξέρετε, μη διστάσετε!