Ένα καθυστερημένο γράμμα, το δικό σου ;-)

Ετοιμάζονται αλλαγές στο blog! Και μέσα σ' αυτές είναι και γωνιά όπου θα ανεβαίνουν σκέψεις και ιδέες μαμάδων (άντε, και μπαμπάδων.. Ε, άντε και ευασθητοποιημένων γενικώς ή αλλιώς, στην Ελληνική πραγματικότητα, ευπαθών ομάδων) που δεν είναι απαραιτήτως "μπλόγκερς" και μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες. Πράσινες κατά κύριο λόγο (μην πάει ο νους σας αλλού, οικολογικές εννοώ). Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά προφανείς και απλοί!

Συζητώντας γι' αυτό εξ αποστάσεως με μια φίλη (επίσης εξ αποστάσεως!) της το πρότεινα κι έλαβα τις προάλλες το κάτωθι. Δεν κρατιέμαι και σας το παραθέτω, είναι εν πολλοίς σκέψεις και βάσανα και δικά μου :-(

Σ' ευχαριστώ πολύ που μου το εμπιστεύθηκες Αριστέα, γνωστή και μη εξαιρετέα ;-)

Ένα καθυστερημένο γράμμα.
Άγιε μου Βασίλη, είναι αργά για να σου γράφω, το ξέρω, μα μόλις τώρα συνειδητοποίησα ποιο είναι τελικά εκείνο το δώρο που έχω μεγαλύτερη ανάγκη και έπρεπε να σου έχω ζητήσει για φέτος. Θα στο πω με λίγα λόγια κι όπως ακριβώς μου ήρθε στο μυαλό: Ένα κουτί για να κλείνω μέσα όλες τις ενοχές μου. Εκεί θα μπορώ να τις ξεχνάω, για πολύ ή λίγο, να παίρνω ανάσα και να τις επεξεργάζομαι όταν θα βρίσκω το κουράγιο, ώστε να τις καταρρίψω εντελώς ή να τις μετουσιώσω σε δημιουργικό άγχος και τίποτα περισσότερο.

Άγιε μου Βασίλη, υπάρχει άραγε ένα τέτοιο κουτί; Αν τυχόν σου βρίσκεται κάποιο πρόχειρο, μπορώ να έρθω εγώ μέχρι τα μέρη σου, για να το πάρω! Πες το μου και θα κλείσω το πρώτο αεροπλάνο για Λαπωνία (έτσι άλλωστε θα ικανοποιήσω τέλεια και την τάση φυγής που με κατατρώει παράλληλα με τις ενοχές…)!

Βλέπεις, καλέ μου Άγιε, το χρειάζομαι αληθινά ένα τέτοιο κουτί. Πολλούς μήνες τώρα η ενοχή έχει στρογγυλοκαθίσει στον νου και την ψυχή μου, παίρνοντας κάθε φορά διαφορετική μορφή.

Πρώτα και βασικότερα είναι ενοχή απέναντι στα παιδιά μου, που σπάνια με βλέπουν υπό το φως του ηλίου. Έπειτα απέναντι στο έτερον ήμισυ, που με δυσκολία πια συναντά σε μένα το ανέμελο και τρελούτσικο κορίτσι που ερωτεύτηκε (νομίζω βέβαια ότι ξέρει πως ακόμα βρίσκεται κάπου εδώ και για αυτό το ανασύρει κάποιες στιγμές προς τα έξω…).

Ενοχή απέναντι στους γονείς μου, που έχουν θέσει εδώ και 3 χρόνια σαν πρώτο μέλημα της ζωής τους την εξυπηρέτηση της δικής μου οικογένειας, κυρίως κρατώντας τα καμάρια μου όσο εμείς εργαζόμαστε για τα προς το ζην (βέβαια, ούτως ή άλλως για έναν γονιό η βοήθεια προς το παιδί του πάντοτε αποτελούσε και αποτελεί βασική προτεραιότητα, αλλά...).

Καμιά φορά ενοχή απέναντι στη δουλειά μου, την οποία πάντοτε κάνω αξιοπρεπώς, αλλά όχι πια με τον ενθουσιασμό και το μεράκι που θα ήθελα. Και αμέσως μετά πάλι απέναντι στα παιδιά μου, τα οποία τόλμησα να βάλω σε «δεύτερη μοίρα», μένοντας ως τις 8 στο γραφείο, για να τελειώσω τη δουλειά, που κανένας άλλος δεν μπορούσε.

Ενοχή και για το άκρως παραμελημένο σπίτι μου, που για να με δει να βάζω ηλεκτρική σκούπα πρέπει έξω να… χιονίζει! Και στο «καπάκι» πάλι ενοχή απέναντι σε σύζυγο και παιδιά, για τους οποίους δεν καταφέρνω να έχω ένα πάντα καθαρό και αρκετά τακτοποιημένο σπιτικό, όπως κι εγώ θα ήθελα, ώστε να υποδέχομαι χωρίς άγχος και τον πιο αναπάντεχο επισκέπτη (πόσες φορές αλήθεια, προς τιμή του, έχει μαζέψει ρούχα και παιχνίδια ο άντρας του σπιτιού, λίγο πριν επιστρέψω, ώστε να υποδεχθούμε αξιοπρεπώς το φιλικό ζευγάρι που μας τηλεφώνησε 2 ώρες νωρίτερα…).

Επιπλέον ενοχή για τα παιδιά, καθώς επιτρέπω στα προβλήματα της καθημερινότητας να παίρνουν πάρα πολύ από την ενέργεια και την υπομονή μου, με αποτέλεσμα να έχω πολύ λιγότερη από όσο μπορώ και θέλω, για να προσφέρω στα μικρά μου, αντιμετωπίζοντας πάντα με ηρεμία, χιούμορ και φαντασία τις, συχνά πιεστικές, ανάγκες τους.

Και τέλος, αλλά όχι ασήμαντη, μεγάλη ενοχή απέναντι σε μένα, που με έχω φέρει σε σημείο να αισθάνομαι τόσο συναισθηματικά κουρασμένη από τα 30 (οσονούπω 31, ok!), που πήρα ή δεν πήρα εκείνες τις αποφάσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα να είμαι τόσο «εγκλωβισμένη» στη ζωή μου (τραγικό;) και να δυσκολεύομαι πάρα πολύ να κάνω για μένα και τα πιο απλά (ένα ήρεμο μπάνιο στο τέλος της ημέρας, ας πούμε)!

Υπερβάλλω; Μπορεί… Σαφώς και λέω «Δόξα τω Θεώ» για όσα έχω -ιδίως συναισθηματικά- αλλά, όταν νοιώθεις, πιο σωστά, ξέρεις ότι δεν ζεις όπως θέλεις, δεν έχεις την υποχρέωση απέναντι σε σένα και σε όσους αγαπάς να πάρεις σημαντικές αποφάσεις και να αλλάξεις χαρακτηριστικά και συνθήκες;

«Η απόφαση είναι το πρώτο πράγμα που χρειάζεσαι», μου είπε σοφά μια γνωστή πριν λίγο καιρό. Και τελικά απόφαση σημαίνει δράση. Ξέρω καλά τι θα ήθελα να αλλάξω. Η ενσυναίσθηση είναι απαραίτητη, αλλά από εκεί και πέρα βρίσκεται όλη η ουσία. Κι άντε να την βρεις!
Τελικά, Άγιε μου Βασίλη, σκέφτομαι μήπως υπάρχει για μένα κάτι καλύτερο από αυτό το «κουτί ενοχών» που σου έλεγα; Μήπως μια σπρωξιά την ώρα που βρίσκομαι ακριβώς μπροστά στην πλαγιά, αλλά δεν κάνω το βήμα, θα ήταν ό,τι χρειάζομαι; Μια σπρωξιά για να επιδοθώ στο σκι των αλλαγών, με τα ρίσκα, τους φόβους, τις ελπίδες και τις πιθανές επιτυχίες που φέρνει μαζί του. Άλλωστε, κάτι περισσότερο ξέρεις εσύ από μένα σχετικά με το σκι… Τι λες λοιπόν; Να αγοράσω πέδιλα τώρα ή, έστω, στις εκπτώσεις;

Άγιε μου Βασίλη, όπως και να ’χει, σε ευχαριστώ που έφερες και φέτος δώρα στα παιδιά μου και όσο για μένα… εύχομαι να βρω το θάρρος και τον δρόμο προς την κορυφή του βουνού και θα ελπίζω στην σπρωξιά-δώρο σου την κατάλληλη στιγμή…

Σε φιλώ (με όλο τον σεβασμό βεβαίως),

Αριστέα