Διαμέρισμα, παιδιά και κατοικίδια!

Προσοχή: ακολουθεί μεγάλος πρόλογος

Από καιρό αισθάνομαι όλο και πιο έντονα το εξής: τα διαμερίσματα δεν είναι κατάλληλος τόπος για να μεγαλώνεις μικρά παιδιά. Και ναι, ακούγεται ίσως απόλυτο. Και ναι, κι εμείς σε διαμέρισμα μένουμε. Και το τελευταίο διάστημα, σε αρκετά μικρό.
Ό,τι κι αν πω, η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια τρέφω μια γενικότερη απέχθεια στα κλασικά αστικά διαμερίσματα πολυκατοικίας για π ο λ λ ο ύ ς λόγους.
Το παραπάνω αξίωμα όμως μου προέκυψε παρατηρώντας τις ανάγκες τους (και μου) στην καθημερινότητά μας.

• Η ανάγκη όταν μένουμε στο σπίτι, να βρίσκω τρόπους να κρατώ συνέχεια απασχολημένα τα παιδιά με κάτι ενδιαφέρον. Διαφορετικά, μετά από σχετικά μικρά διαλείμματα που ασχολούνται μόνα τους με κάτι δικό τους, επέρχεται πλήξη και γκρίνια. Όσο μεγαλώνουν σε ηλικία, είτε γιατί αποκτούν ενδιαφέρον και ικανότητες για δραστηριότητες και παιχνίδια πιο.. σοφιστικέ (ναυμαχία, σκάκι, ζωγραφική, χειροτεχνίες χωρίς επίβλεψη, μουσική κλπ), είτε γιατί απλά προσαρμόζονται σε αυτό το μοντέλο, η ανάγκη αυτή μειώνεται. Στα κορίτσια. Από τη δική μου εμπειρία. Γιατί στον γιό μου, βλέπω μια αυξανόμενη ενέργεια που δύσκολα διοχετεύεται σε αποκλειστικά "κατ' οίκον" ενασχολήσεις. Και δεν μπορώ να συμπεριλάβω τα ντι-βι-ντι σ΄αυτές. Συχνότατα καταφεύγουμε σ' αυτή τη λύση, αλλά δεν νομίζω πως κάνουμε καλά, ακόμη κι αν είναι πολύ προσεκτικά επιλεγμένα.

• Η ανάγκη να βγαίνουμε καθημερινά εκτός σπιτιού. Ναι, φυσικά, θα πεις. Αλλά όταν είναι απαραίτητη η δική σου παρουσία, βλέπεις πως αυτό δεν μπορεί να χωρέσει στην καθημερινή... καθημερινότητα! Άσε που την ανάγκη αυτή δεν την καλύπτει το σχολείο, κάτι που νόμιζα πως θα έκανε. Και είναι φυσικό, σ' αυτά τα κατάξερα προαύλια με τα ως επί το πλείστον τεράστια κτίρια - τσιμεντένια κουτιά.

• Η ανάγκη (κι εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό...) για εξωσχολικές δραστηριότητες, ξένες γλώσσες, διάφορα ενίοτε βαρετά σπορ και μαθήματα ποικίλλης ύλης. Που τελικά σου τρώνε όλο τον ποιοτικό χρόνο που θα έπρεπε να έχεις καθημερινά με τα παιδιά σου, σε μετατρέπουν σε ταξιτζή και κυνηγάτε όλοι μαζί τις ουρές σας.

Υπάρχουν κι άλλα, αλλά ένα που έκανα κατά λάθος δημοσίευση πριν τελειώσω την ανάρτηση και βιάζομαι, κι άλλο ένα που τελικά το ποστ έχει άλλο θέμα, αυτό δεν μοιάζει και πολύ με πρόλογο... τον τελειώνω εδώ.
Και αφού μπορούμε να καταλήξουμε στο απλό:
"τα παιδιά δυσκολεύονται όταν μένουν σπίτι"
και στο ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μεγάλες πόλεις, χάνουν αναγκαστικά σε μεγάλο βαθμό την επαφή τους με "τη φύση", ερχόμαστε στο ψητό:
Από τη δική μου εμπειρία, πολλά από τα παραπάνω μειώνονται ή ανακτώνται με την παρουσία κι άλλων ζωντανών στο διαμέρισμα.
Χα, μεγάλη κουβέντα για τις μαμάδες που θέλουν ένα τακτικό και αποστειρωμένο περιβάλλον. Αλλά μάλλον τακτικό κι απαστράπτον διαμέρισμα και ευτυχισμένα παιδάκια δεν πάνε μαζί, οπότε, αναζητούμε την ισορροπία κάνοντας τις "απαραίτητες θυσίες":
Η πρώτη συνήθως επιλογή είναι τα άμοιρα τα ψαράκια ή οι νεροχελωνίτσες. Κι αφού δεις ότι οι δυνατότητες αλληλεπίδρασης είναι πολύ μικρές, αφού ακούσεις την απορία γιατί σήμερα τρώμε ψάρι και ποιανού φίλος μπορεί να ήταν η τσιπούρα σας, αρχίζεις να ψάχνεσαι γι' άλλα..

Η δική μας επιλογή είναι τα ινδικά χοιρίδια. Είχαμε σπίτι όταν ήμουν εγώ παιδί, τα φωνάζαμε κουι-κούι και βλέπω ότι κερδίσαμε πολλά γιατί:
Σε αντίθεση με άλλα μικρά τρωκτικά, έχουν επικοινωνία με τους ανθρώπους κι εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους (ή ανάγκες τους) με ήχους και συμπεριφορές. Το παιδί μαθαίνει να φροντίζει, να χαϊδεύει και να εκπαιδεύει.

Δίνουν στα παιδιά τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν από κοντά φυσικές διαδικασίες όπως η γέννα και ο θηλασμός. Πράγματα που είχε παρακολουθήσει η μάνα μου ή η γιαγιά μου βλέποντας τις κατσίκες τους. Αυτό το βρίσκω πολύ διδακτικό, και οι κατσίκες μας πέφτουν λίγο μεγάλες. Πρόσφατα παρακολουθήσαμε λοιπόν.. έναν φυσικό τοκετό στο σπίτι. Αφού είχε τελεσθεί και ο γάμος με όλη την μεγαλοπρέπεια που άρμοζε στην περίπτωση, με τούρτα και παράνυμφους, στον οποίο η νύφη είχε φτάσει σε πολυτελές αμάξι της Πολυ-πόκετ. Στιγμιότυπο από το γάμο.

Και η μαμά-κουίτσα, η Κορδελλίτσα, έφαγε τον πλακούντα της μετά τη γέννα!! Αλλά αυτό κι αν είναι θέμα για ξεχωριστή ανάρτηση... (Σόρρυ για τα σχόλια του video, αλλά ήμουν σε σοκ!) Το ήξερες ότι μπορείς να φας και τον δικό σου; Έξω υπάρχουν ειδικές πλακουντο-μαγείρισσες. Εν πάσει περιπτώσει, κι εμένα δεν θα μου έκανε κέφι, αλλά λέμε τώρα.. μιας και δεν έχουμε αρκετές διαθέσιμες τροφές , ας δοκιμάσουμε κάτι... πιο φυσικό.
Α, και δεν μυρίζουν, είναι εξαιρετικά καθαρά (κάνουν κάτι κακάκια σαν πεπιεσμένες κάψουλες) και δεν χρειάζονται εμβολιασμό.

Αυτά.
Πρέπει να κλείσω, όσο αγχώνομαι, γίνομαι και πιο χειμαρρώδης...
Σχολιάστε ελεύθερα (αν αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ... το αξίζω ;-)) γιατί μπορεί να κρίνω πολύ εξ' ιδίων...
Καλό ΣΚ!

ένα από τα μωρά μας,
γλειφόμενο υπομονετικά υπό χαρωπού επισκέπτη