2 η ώρα, καθημερινή, στο σπίτι μου;

Ποτέ δεν βρίσκομαι σπίτι μου αυτή την ώρα. 

Καθημερινά μάζευα τα παιδιά από τα ολοήμερα και επιστρέφαμε μαζί κατά τις 4 και κάτι. Στις καλές μας φάσεις, όχι πάντα - μπορεί να τύχει να γυρίσω προφανώς και αργότερα. Όταν ξεκινήσαμε την Ecofamily πιστεύαμε ότι θα είναι μια δουλειά ευέλικτη, θα μπορώ να την κάνω και από το σπίτι, θα ορίζω τα ωράριά μου κλπ κλπ. Διαψευστήκαμε (ευτυχώς, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις...) κι έτσι αυτά τα χρόνια έχω περάσει από πλείστες όσες φάσεις. Από το να δουλεύω από το κρεββάτι ως αποκολλημένη έγκυος , να πηγαίνω σε εκθέσεις μας μαρσιποφόρα και θηλάζουσα, να βρίσκομαι στο γραφείο ως αργά το απόγευμα ενώ στο σπίτι έχουμε ίωση και άλλα πολλά. Είχα καταλήξει βεβαίως να είμαι το γνωστό γυναικείο εργαζόμενο ράκος, σκιά που περιφέρεται στοιχειωμένη από τις τύψεις πως τίποτα δεν γίνεται καλά, όσο καλά τουλάχιστον ονειρευόταν, ή όσο καλά νομίζει ότι μπορεί να το κάνει. 

Εδώ και δύο χρόνια περίπου, πήρα μια γενναία (για εμένα) απόφαση. Πρώτα από όλα τα παιδιά. Είμαι μαμά. Αυτή είναι η κύρια δουλειά μου. Τίποτε άλλο, ούτε ακόμη κι αυτό το νοικοκυριό. Βοήθεια στο σπίτι δεν είχα ως τώρα, μην πάει ο νους σου αλλού, αλλά τα φαγητά, τα κέικ, τα σκουπίσματα και τα λοιπά, ή γίνονται μαζί με τα παιδιά, ή γίνονται όταν αυτά κοιμούνται. Τα απογεύματα είναι για τα παιδιά.

Όσο κι αν ξέρω ότι τελικά είμαι υβρίδιο γυναίκας - αυτή η... τερατογένεση που έσμιξε όλους τους ρόλους του κόσμου μαζί σ' αυτό το μυστήριο ον, τη "σύγχρονη γυναίκα", λέω να το αγνοήσω για τα επόμενα 10 χρόνια. Η δουλειά μου μου δίνει ζωή και φυσικά και μου τη βιδώνει να μένει πίσω. Συνεχίζω να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ, αλλά ξέρω πια πως όσο είμαι μαμά μικρών παιδιών, αυτό δεν θα είναι αρκετό. Μπορώ να δουλεύω, μπορώ να είμαι συνεπής, αλλά ως εκεί - δεν θα σου πω ψέμματα. 

Ως εκεί... μέχρι που βγήκε το καινούριο επεισόδιο της σειράς, όπου βρίσκομαι να αναρρώνω από μια πραγματική "περιπέτεια" υγείας, ένα μήνα τώρα, στο σπίτι. Δεν θα σε ζαλίσω άλλο, απλά να μερικά από τα συμπεράσματά μου: 

Αν θες να ακούσεις μικρές λεπτομέρειες για την ημέρα τους, πάρτα νωρίς από το σχολείο. Αν δεν μπορείς, θεώρησέ τες ανούσιες. 

το πρωτάκι μας καμαρώνει χαζομαρίζοντας

Αν θες να δεις πώς φωτίζεται το υπνοδωμάτιό σου το μεσημέρι, μπες στο χειρουργείο (δεν στο συνιστώ). Αν δεν μπορείς, κάνε την ψόφια το Σαββατοκύριακο (τελικά κακώς δεν το 'χα κάνει)

αυτό το φώς μου είχε ξεφύγει...

Αν θες να διασκεδάζεις με τις σκανταλιές τους, σκέψου λίγο μακάβρια. Αν έμπαινες στο χειρουργείο, που λέγαμε, και δεν έβγαινες; Σόρρυ... αλλά αν δεν μπορείς, νομίζω χάνεις!

είπα κι εγώ να κάνω κανένα σκιτσάκι.. τελικά το κάναμε μισό-μισό με τη μικρά!

 Αν θες να περνάτε όμορφα απογεύματα, μπες στην κάισσα.  Που είναι οι ντομάτες, dixit, σαμποτέρ, ανακάλυψέ τα! Τον γενικό ύμνο στα επιτραπέζια τον αφήνω για επόμενη ανάρτηση.

ντομάτες, το αγαπημένο μου

 Αυτά ως τώρα! Καλή μας συνέχεια :-)