δεν είναι διαμέρισμα, δεν είναι στην πόλη, έτσι νομίζει...

Όταν έπεσα πάνω στο αυγουλάκια στο μπαλκόνι μας του υπέροχου "φτιάχνω μόνος μου" (www.ftiaxno.gr) κάτι τιτίβισε μέσα μου. Μπορούμε να έχουμε σχεδόν καθημερινά τα δικά μας αυγά, που είναι και 5 φορές πιο θρεπτικά  από αυτά της κότας και να τα μαζεύουμε με τα παιδάκια;
Ίσως κάποιοι έχετε από καιρό καταλάβει ότι έχω ορισμένα προβλήματα ως προσωπικότητα. Εννοώ, είμαι λίγο "κάπως". Δηλαδή, τι να πεις, τι σόι γυναίκα σήμερα θα σταμάταγε πριν πάει στο γραφείο για να ψωνίσει στα γρήγορα ένα ακόμη ορτύκι για το μπαλκόνι της...  Εγώ τώρα πια με αποδέχομαι. Δεν ξέρω οι γύρω μου. Εσύ, για να διαβάζεις, σκέψου το, ίσως και να σ' αρέσω ;-)

Αυτή την ώρα έχω δίπλα μου το τέταρτο ορτυκάκι μας με το νεράκι του και χριτσιχρίζει την κουτίτσα του και μ' αρέσει τόσο, όσο καμιά μοδάτη τσάντα δεν θα μπορούσε. Βέβαια ίσως, εξαρτάται κι από την τσάντα... Εδώ όμως δεν μιλάμε πια για κατανάλωση, αυτή η επιλογή είναι στον δρόμο της παραγωγής κι εμπεριέχει και ζωντανή επαφή (με τα ορτύκια, με τα παιδιά, με τους έκπληκτους επισκέπτες κ.α....)

Μπορούμε; Ναι, φαίνεται πως μπορούμε. Είναι πράγματι αθόρυβα και δεν μυρίζουν διόλου, άρα αν σου αρέσουν, βάλε τα στο μπαλκόνι σου χωρίς να ρωτήσεις κανέναν ξινό γείτονα!!

Την άποψή μου για τα αστικά διαμερίσματα σε σχέση με την ανατροφή παιδιών, την έχω λίγο πολύ γράψει, όσο γράφεται δηλαδή. Εκεί προσπαθούσα να σε πείσω πως βασικά καθοδηγούμενη μέσω των αναγκών των παιδιών βρίσκω προβληματική την διαβίωση σε διαμέρισμα σύγχρονης πόλης. Η ρίζα όμως βρίσκεται μέσα μου, όπως ανακαλύπτω σιγά-σιγά από τον ψυχαναλυτικό καναπέ του αυτοκινήτου μου (το μόνο μέρος που βρίσκομαι για λίγο μόνη και σκέπτομαι, στο πήγαινε-έλα από τη δουλειά) και βρίσκεται λίγο πιο πίσω. Εκεί, στα παιδικά μου χρόνια. 

Κάτι δεν πήγε ακριβώς καλά. Κάτι είχε ο αέρας στις κορυφές.

Και πιθανόν, κάτι είχαν τα λουκάνικα.

με τον μπαμπά μου

 Είναι ωραίο να βρίσκεις τρόπους να φέρνεις λίγο πιο κοντά τα αγεφύρωτα. Όπως είναι η παραγωγή τροφής με τα παιδάκια του διαμερίσματος. Και σ' ένα διαμέρισμα μπορείς να παίρνεις -και να δίνεις-φυσικές ανασούλες.

Ακόμη επιμένει η ντοματιά μας! Από σποράκι φαινόταν πόσο πεισματάρα ήταν...

Και στην πόλη έχουμε πουλάκια, πρόθυμα να κοινωνικοποιηθούν με λίγους σπόρους για αντάλλαγμα.

Τ-ε-ρ-α-σ-τ-ι-ε-ς κάμπιες επισκέφθηκαν το αναρριχητικό μας δις σπρινγκ. Τις αφήσαμε να φάνε, το τσακίσανε στην κυριολεξία, αλλά λίγες μέρες μετά το τρελλό φαϊ, την έπεσαν κάτω από κάτι γλάστρες με σκοπό να γίνουν νυχτοπεταλούδες. Οι κάμπιες. Όχι οι γλάστρες.

Φύτρα φακής. Από αυτά τρώμε όλοι, έτρωγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, τρώμε κι εμείς και τα ζωντανά μας. Μπαίνουν σε σαλάτες, ρυζότα κι έχουν πολλλλαπλάσια θρεπτική αξία από τις μαγειρεμένες φακές.

Άντε, στην υγειά μας -σαν πρόποση δεν είναι αυτή η λήψη; Και στην υγειά του μακαρίτη. Αυτή η ανάρτηση έχει πολλούς, όπως αυτά τα δυο αδερφάκια.

Μπορεί απ' το παράθυρο να μην βλέπεις καταπράσινα λειβάδια, κοίτα όμως μέσα, ίσως έχεις μέσα στους τοίχους την ελπίδα. Έχε το νου σου στο παιδί!

Είναι αλήθεια, μεγάλωσα στην Αθήνα, σίγουρα έχω μάθει να ζω εδώ, την αγαπώ και πολλές φορές μ' αρέσει. Και ο Πειραιάς. Πονάει αλλά μ' αρέσει, που λένε...
Απλά η πόλη σαν μαμά, με κάνει κι αισθάνομαι σαν να φορώ κατάσαρκα ένα στενό, μάλλινο πουλόβερ και να κάθομαι κάτω από aircondition. Μου προκαλεί φαγούρα.
Τέλος, αν έχεις δει κοριτσάκια να χαιρετιούνται και να κοιτάνε πατόκορφα η μια την άλλη, σχολιάζοντας τα ρούχα τους σε ύφος "τι όμορφα που είναι τα μαλλιά σου χρυσή μου" ίσως σκιαχτείς κι εσύ και τρέξεις να λασπώσεις την κόρη σου. Δεν είναι ανάγκη να έχεις τη βούλα της οικολόγας (που πραγματικά σιχαίνομαι, όπως και άλλες βούλες)
Υ.Γ. Σε σχέση με τα δικά μου προβλήματα προσωπικότητος αισθάνομαι καλά όπως είπα. Τι να πείτε κι εσείς οι έρημοι αναγνώστες... Να μου έρθει αναγνώστ-ρια (εικάζω) μετά από αναζήτηση στο Google με τη φράση "δουλειες -σπιτι παιδια τιποτε αλλο" δεν το περίμενα... Mα που είστε, σχολιάστε λοιπόν, φαίνεστε σούπερ άτομα ;-)) Φιλιά πολλά, όπως και να 'χει.