Ναι ή όχι τελικά;

Τα όχι θέλει μια λεβεντιά για να τα πεις - αλλά αν δεν συνοδεύονται από θέση, μένει άδειος ο τόπος τους. Λοιπόν εγώ κυρίως είμαι μητέρα. Και έχω να πω ένα όχι κι ένα ναι (όσο περνάει ακόμη η μπογιά μου). ΟΧΙ στην ανεξέλεγκτη τηλεόραση, στην τηλεόραση που μεγαλώνει τα παιδιά αντί για εμάς. Που τους μαθαίνει να μιλούν, τους διδάσκει την αισθητική, αξίες και τρόπο σκέψης του απόπατου. Μεγάλωσα χωρίς τηλεόραση και ξέρω πως και πόσο είναι ακραίο. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω την αίσθηση που έχω πως κάθε μέρα που περνά χωρίς τηλεόραση, είναι κέρδος για τα παιδιά.
Και ΝΑΙ στην ομορφιά της Ελλάδας, της φύσης και του πολιτισμού της (κλισέ ξεκλισέ, αυτό είναι, τι να κάνουμε.. Είναι κούκλα η χωρούλα μας και υψηλού επιπέδου επίσης). Ας μην την αφήνουμε να διασύρεται στα μάτια των παιδιών από το πλαστικό, πονηρό και κουτό κουτί. Υπάρχει ακόμη ολοζώντανη, ας τους την δείξουμε.

Ισθμός. Είναι ωραία να μη βιάζεσαι πάντα. Και να πας και από κάτω.

Λίμνη Δόξα

Δόξα και τιμή

Εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου στο κάστρο Ακροκορίνθου. Εικονογραφημένη ιστορία.

Σκεπτόμενη στις Μυκήνες. Μάλλον τη βάρεσε ο ήλιος, αλλά η πόζα.. πόζα!

θέα από το κάστρο της Ακροκορίνθου

ένας μεγαλειώδες τοίχος

όχι , !@#%& λάθος! ένα μεγαλοιώδη τείχος! @#!#$&^&% να πάρει!

Τέλος πάντων, είναι αρχαίο, είναι καλό, κι εμείς παιδί μου 
ύμαστε απόγωνι των αρχέων Ελλοίνων που αίδωσαν τι φωτιά στιν Ευρόπι.
 Και σήμερα γιορτάζουμε το μεγάλο ΟΧΙ.
Άσε με τώρα να πιω το φραπεδάκι μου με τον πατέρα σου. Και δεν θέλω ΟΧΙ!

Υ.Γ. Τα τροχόσπιτα τα βλέπετε; Εγώ δεν έβλεπα καλά από τα δάκρυα :-) Τεχνητή λίμνη Δόξα και πάλι.