15 Σεπ 2015

μια κακή, κακή μαμά μπλόγκερ επιστρέφει στη φάκα...

Κοιτάζω την ημερομηνία της τελευταίας μου ανάρτησης και δακρύζω.. Κοίτα, σαν θέμα, δεν είναι κακό: "δωράκι στον δάσκαλο" -τώρα για τη νέα σχολική χρονιά, για την παλιά, τι τα θες.. Κι ότι είχα πιστέψει πως θα μπορέσω να γίνω συχνή κι επίκαιρη! Λοιπόν για να βοηθήσω τους -όποιους- αναγνώστες μου να μην με εγκαταλείψουν χωρίς τύψεις, θα σας σερβίρω το ξεκίνημα μιας ανάρτησης που προσπάθησα να ανεβάσω λίγο πριν επιστρέψουμε από τις διακοπές μας, έτσι για να με πονέσετε λίγο, που βασανιζομαι, που δεν έχω σήμα, δεν έχω κομπιούτερ, δεν έχω ειρμό, ψευτοκουλτουρίζω, γράφω πάντα νύχτα μιας και τα παιδιά έμαθαν το παιχνιδάκι μου και στήνονται στην οθόνη να δουν τι θα γράψω (είχε και τα ωραία του πριν μάθουν να διαβάζουν).. Ιδού το λοιπό, ψέξτε ελεύθερα αλλά πάρτε και μια δωρεάν δόση καλοκαιρινών εικόνων, γιατί είμαι και άνθρωπος που θέλω να μοιράζομαι (μπλιαξ) και ξέρω πως οι περισσότεροι είμαστε πλέον, Σεπτέμβρη μήνα, α ι χ μ ά λ ω τ ο ι της καθημερινότητάς μας. Βαρύ ακούγεται, να το σβύσω; Όχι, άσε, εδώ θα διαβάσουν άλλα κι άλλα αλλοπρόσαλλα, αυτό σε μάρανε. Κι αν αντέξετε μέχρι τέλους, ίσως μάθετε και κάτι.
το χέρι του κυρ-Καμπόσου
Έγραφα: " Πρωτη φορα γραφω απο ταμπλετ με το δαχτυλακι στην οθονη. Οχι, σας προειδοποιω, δεν θα βαλω τονους οσο κι αν με τσαντιζει το κειμενο μου ετσι, αγαπω τα Ελληνικα αλλα μεγαλωνοντας μαθαινω να ελεγχω τον βαθμο αυτοκαταστροφικοτητας μου και το να τονιζεις τις λεξεις σε μεγαλο κειμενο με το ακροδαχτυλο παει πολυ. Αρκει που καθε τοσο σηκωνω το ταμπλετι ψηλα για να πιασει σημα... Λοιπον γραφω γιατι σε 3 μερες επιστρεφουμε απο τις ομορφες οικογενειακες μας διακοπες και βλεπω ηδη τη φακα με την πορτα ανοιχτη. Μια μπουκαπορτα θα μας αδειασει μες στη φακα που πια δεν εχει καν τυρι, κι εγω το σκεφτομαι απο 'δω, το σκεφτομαι απο 'κει (αποστροφους δεν ειπα οτι δεν θα βαζω :-Ρ) και προσπαθω να το αναλυσω, αφου γνωριζω πως δεν μπορω να το αποφυγω. Τι ειναι η φακα; γιατι ο τοπος που ζω να μου δημιουργει αυτο το συνειρμο;; αρκει μονο η φυσιολατρικη μου φυσις για να τον δικαιολογησει; ειναι δηλαδη η απωθηση μου για την πολη που το κανει αυτο; (ειδικα στις λεξεις με 2 τονους, θελει πολυ σθενος για να κρατησω την αρχικη μου δεσμευση, αλλα δε λυγαω τοσο ευκολα...)
Θυμαμαι καποιο παρελθον καλοκαιρι που προσπαθωντας παλι να δω τι μου φταιει και αλλιως νιωθω στις διακοπες κι αλλιως στην καθημερινοτητα μας, ειχα προσανατολιστει στο οτι η τουριστικη θετικη διαθεση ειναι που κανει τη διαφορα, το ειχα γραψει κι εδω μαλιστα. Περσι παλι, παρηγοριομανε ζωγραφιζοντας. Φετος μου ηρθε κατι αλλο.
Παρενθεση. Γιατι το ζαλιζω τοσο; οχι μονο γιατι ο συμβιβασμος της εθελουσιας επιστροφης μου στο κλουβακι μου, μου πεφτει βαρυς στο στομαχι ή (ενας τονακος ας μου επιτραπει...) στον εγωισμο μου, αλλα γιατι υποψιαζομαι πως παρομοια συναισθηματα απο την πλευρα της μητερας ενδεχεται να μεταφερουν τοξικοτητα στα παιδακια, ακομη κι αν μενουν ανεκφραστα, η καλυτερα ειδικα οταν μενουν ανεκφραστα. Τοξικοτητα υποψιαζομαι παλι, αν οχι μεγαλυτερη, τοτε συγκρισιμη με αυτη των φαρμακων που προσπαθουμε ευλαβικα να αποφυγουμε να τα ταισουμε (θα πεθανω, που ειναι τα διαλυτικα;;;). Πειτε με υπερβολικη, αλλα ετσι αισθανομαι, πως ο,τι κι αν εχω, καλα θα κανω να το λυσω (οπως λενε και τα παιδια μου στα τσακωματα τους, εχεις προβλημα; παρε χαρτι και μολυβι και λυσ' το..) οχι μονο απο ευθυνη για τα παιδια μου αλλα πρωτιστως για εμενα την ιδια. Τωρα γιατι το κανω ετσι ερασιτεχνικα και μονη μου και δεν παω να κοιταχτω σε κανα γιατρο (οχι, πες μου πως δεν το σκεφτηκες, ειδικα μετα τις παρενθεσεις περι των σημειων στιξης) και μαλιστα γιατι το κανω και δημοσιως, επιφυλασσομαι. Σε άλλη συνεδρία. Οπως και να 'χει, την ξεκινησα την αναρτηση, κι ειμαι μαχητρια εγω, δεν τα παραταω ετσι ευκολα. Ειδες και με τους τονους, βραχος... Και καπου ειχα ανοιξει μια παρενθεση. Α, εκει, πριν την τοξικοτητα. Για να πω εν τελει, τι νομιζω οτι φταιει. Και αισθανομαι οτι δεν μπορω να το εκφρασω καθαραααα.... Το ειχα, προς στιγμην το ειχα εντοπισει!.. Αν εχετε παντως καποιο τηλεφωνο απο καποιο καλο γιατρο, Αθηνα μενω, νοτια προαστια κατα προτιμηση, στειλτε ινμποξ. Χε, χε, διασκεδαζω, τι ομορφα, ειχα καποτε κι εγω καποιους αναγνωστες, τωρα πια... καλη τους ωρα!... Αν πω οτι γραφω σχεδον αποκλειστικα νυχτα κι οτι η μανουλα δεν το σηκωνει πια το ξενυχτι, θα βοηθησει;
Λεω να σας βαλω καναδυο ευχαριστες φωτογραφιουλες να ξεχαστει το ολο θεμα, τι αναλυση, ποια αναλυση, ενα αστειο καναμε βρε αδερφε...
Τι αλλα νεα; Καναμε και μπολικο καμπινγκ, σας τα 'πα; Να, για δες εδω... Ουπς, τι, δεν το τραβηξα με το ταμπλετ; Α, τι, κι η φωτογραφικη δε συνδεεται στο ταμπλετ; Μωρε εγω θα την κανω την αναρτηση, ο κοσμος να χαλασει! Θα την κανω, κι ας μου βγει και σε κακο... Να, εδώ, είχα ανεβάσει κανα-δυο:
Σε οργανωμενο camping με την αγαπημενη, αγαπημενη μας σκηνη, που μονο να μυριζω την πλαστικουρα της τρελλαινομαι!! Παρε καλη σκηνη και θα με θυμηθεις, outwell παιδι μου, αποσβεση σιγουρη!

Εδω την 1η μερα μας στο νησι, το παιξαμε μαγκες και λιγο πιο χυμα, ελευθερη κατασκηνωση σε παραλια της αρεσκειας μας αλλα μειναμε ξαγρυπνοι με πολλαπλες αιτιασεις.. Αποσβεσαμε το κοστος της μιας εκ των δυο popup σκηνων μιας και το καναμε για μονο μια νυχτα - αφασια το pop-up στην πραξη!
Να, οριστε και κατι αλλο ενδιαφερον, ανεβηκαμε και μια κορυφη αυτο το καλοκαιρι, την πρωτη των παιδιων, 5 ωρες συνολικα η πορεια και αρκετα δυσκολη αναβαση παρακαλω... Σημειωτεον, τα παιδια (δημοτικου) την εβγαλαν παλληκαρισια - εγω  παλι οχι.. Ειχα χρονια να περπατησω και μαλλον γερασα και λιγουλακι και στα μισα της επιστροφης εγινα ρομπα... τα γονατα μου, αχ και βαχ και γενικως πηραμε και τη θεια μαζι και καθυστερησαμε. Ας όψεται το ένδοξο ορειβατικό μου παρελθόν...
Εδω λιγο πριν την κορυφη, σε ενα απαγγειο που βρηκαμε να κουρνιασουμε γιατι ξυριζε, και το κλου, που δεν φαινεται βεβαια, οτι βλεπαμε απο ψηλα δελφινια να ξεπετιουνται στο βαθος, ολοκληρα κοπαδια!!
 Και κατι ακομη για να ξεχαστουμε... Να, εδω εμεις καλα περναμε, τρωμε και πλουσια γευματα, φαγαμε και κοχυλια βραστα με ψιλοκομμενη αμμο, φαγαμε και ασπρα βοτσαλα τηγανητα, που να σας τα λεω..
Εδω σουτζουκακια με μακαρονια, βλητα και μπιφτεκι σχαρας.

και αμμάνθρωπο φιάξαμε...
 

και κατι ψιλοζωγραφισα, κακη φωτογραφια αλλα κατι φαινεται..

..........................................................................................................................................................

Και κάπως έτσι, απλά και άδοξα, εγκατέλειψα τη στερνή καλοκαιρινή μου απόπειρα ανάρτησης, λίγο πριν να χαράξει σ' ένα όμορφο ελληνικό νησάκι.
Τώρα, σκεπτόμενη λίγο (έστω, ελάχιστα) πιο ψύχραιμα, έχω να πω:
Θυμάμαι πια αμυδρά πως αφορμή για την παραπάνω (πανάθεμά την) ανάλυση, ήταν μια διαπίστωση πως στις μεγαλουπόλεις μη έχοντας ουσιαστική επαφή με τους φυσικούς μας γείτονες χάνουμε και τη σύνδεσή μας με τον τόπο και μπλα μπλα μπλα και θετικά παραδείγματα και να'χαμε να λέγαμε. 
Μα νομίζω πως όντως η πόλη είναι κλουβί! Είναι τόσο απλό, δεν θέλει ανάλυση! Είμαστε σε ένα μεγάλο κλουβί. Αφύσικο, χωρίς μεγάλο ορίζοντα βιωσιμότητας και συχνά απλά άσχημο και βρώμικο. Γιατί να το κρύψωμεν; Κι εγώ έμαθα να αγαπώ στοιχεία της πόλης και σίγουρα η πόλη έχει πολλά θετικά, σκέψου όμως συνολικά τον τρόπο που ζεις σε αυτήν, δεν είναι εν πολλοίς αφύσικος; Οπότε γιατί να μη νιώθω σαν το ποντίκι που πάει μόνο του στη φάκα όταν γυρίζω σπίτι; Ποιός δεν έχει νιώσει άραγε κάπως, πλησιάζοντας τον τσιμεντένιο όγκο της Αθήνας επιστρέφοντας είτε από τη στεριά είτε από τη θάλασσα μετά από όμορφες διακοπές;
Ως τώρα ήθελα απλά να μάθουν τα παιδιά μας (που γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, για να χρησιμοποιήσω όρους ζωολογικού κήπου) να επιβιώνουν και σε συνθήκες ελευθερίας. Πειραματιζόμενη π.χ. ως έρμπαν γκάρντνερ, για να το πω απλά, όπως έγραφα κι εδώ παλιότερα. Αλλά πέρα από αυτό, σε προσωπικό επίπεδο με πλήρη συνείδηση της πολυτέλειας να έχουμε (προς το παρόν τουλάχιστον) το δικό μας, έστω και νοικιασμένο, κλουβάκι και τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνουμε, όσο περνάει ο καιρός υποψιάζομαι πως αυτή η πολυπόθητη υπαίθρια ομορφιά και ελευθερία μπορεί να γίνει ενδεχομένως περισσότερο μια εσωτερική κατάσταση μπρος στις αρετές της οποίας ωχριά η ομορφιά του τόπου.  Αν δηλαδή εστιάσεις στην ομορφιά και τη χαρά που σου προκαλεί ας πούμε ένα ωραίο τοπίο, κι αυτή την αίσθηση διατηρήσεις μέσα σου ή καταφέρεις να έχεις αυτή την χαρά και τη γαλήνη και χωρίς το τοπίο, περνάς σε ένα πιο ανεβασμένο λέβελ του παιχνιδιού.. και γλιτώνεις και τη μετακόμιση! Όχι, σοβαρά τώρα, δεν ξέρω τι και πώς κατάφερα να μεταφέρω από τη σκέψη μου, αλλά νιώθω πως ειδικά εμείς οι γυναίκες αν διατηρήσουμε την ομορφιά μέσα μας κι όχι ένα κακοχτισμένο συγκρότημα απωθημένων κουτσομπολοστραβών πληγωμενοκατσούφικων πολυκατοικιών, μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς καλά και οι οικογένειές μας καλύτερα ανεξαρτήτως τόπου. (όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια θα σκεφτείς πιθανόν, για να το γειώσω τελείως... δεν ξέρω, ίσως να'ναι κι έτσι, εσύ αποφασίζεις!)
Λοιπόν, επειδή υποσχέθηκα και κάτι στην αρχή, ήξερες εσύ πως μπορείς να βρεις το καλοκαίρι φυτίλια για το καντήλι σου (ή το λυχνάρι σου βρε αδερφέ, αν δεν είσαι και τόσο θρήσκιος) στους αγρούς; Εγώ ως πέρυσι ομολογώ δεν το ήξερα και αν και έχουμε παράδοση να κρατάμε αναμμένο καντηλάκι στο σπίτι μας, χρησιμοποιούσα κάτι κερωμένα φυτίλια του εμπορίου. Λοιπόν το φυτό Λουμινιά, (ballota acetabulosa αν γκούγκλισα σωστά) είναι πολύ διαδεδομένη στην ελληνική ύπαιθρο και το καλοκαίρι μαζεύοντας λουμίνια από λίγα κλωναράκια μπορείς να έχεις να ανάβεις το καντήλι σου για όλο το χρόνο! Το φυσικό λουμίνι αν το βουτήξεις στο λάδι πριν το ανάψεις, βγάζει μια φλογίτσα γλυκιά και δυνατή που διαρκεί! Άσε που είναι και μια ωραία ασχολία για τα παιδιά, η συλλογή, η διαλογή και το άδειασμα των λουμινιών από ένα μικρό μαύρο σποράκι που έχουν στη μυτούλα τους. Εμένα με εντυπωσίασε αυτή η, άλλη μία, μικρή παροχή της φύσης.

Τέλος, πρέπει να γράφω πιο συχνά μπας και κάνω και μικρότερες αναρτήσεις. Το ξανα-παράκανα!!
Όποιος κατάφερε να παρακολουθήσει το συλλογισμό μέχρι τέλους, μπορεί να διεκδικήσει πλούσια δώρα με μόνη υποχρέωση να σχολιάσει την παρούσα ανάρτηση σημειώνοντας και το ονοματεπώνυμό του. 
Ενημέρωση για την κατακύρωση – Παραλαβή των Δώρων. Ο Διοργανωτής θα ενημερώνει όλους τους συμμετέχοντες στο Διαγωνισμό σχετικά με τα στοιχεία των νικητών, με ανάρτηση των στοιχείων αυτών στο Διαδικτυακό Τόπο και ειδικότερα με ανάρτηση αποκλειστικά και μόνο του ονοματεπώνυμου των νικητών και όχι οποιουδήποτε άλλου προσωπικού δεδομένου αυτών. Ο Διοργανωτής θα επικοινωνήσει άμεσα με τους νικητές, ώστε να προβεί σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες για την απόδοση των Δώρων σε αυτούς. Σε περίπτωση που κριθεί ότι η συμμετοχή του δεν ήταν έγκυρη, το πρόσωπο αυτό χάνει οριστικά το δικαίωμά του επί του σχετικού Δώρου, και η Διοργανώτρια δικαιούται να διαθέσει το Δώρο κατά την κρίση της. Κι αυτός που χάψει τους παραπάνω όρους, ανακηρύσσεται αυτόματα Υπερ-τυχερος και κοιμάται ήσυχος.


10 σχόλια:

  1. Είσαι χείμαρρος αγαπητή Λυδία, απολαυστική και παραστατική, με το απίθανο φωτογραφικό ρεπορτάζ. Εφέτο έγραφα και εγώ στα σοσιαλμιδια από το νέο μου σμαρτφόνι (πρόλαβα πριν τα κάπιταλς, χε χε!) και σε κατανοώ απόλυτα, θέλει κόπο να γράφεις στο ανδροειδές λειτουργικό! Με συγκίνησες με τη Λουμινιά, μου θύμησες τη γιαγιούλα μου... Φιλιά σε όλους και θα ήθελα, αν κερδίσω, μια κάσα χολοσάπουνα για να ξελεκιάζω μέχρι δευτέρας παρουσίας :-p Φιλιά σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ!! αλλά σε μυρίστηκα κι εγώ ποπελιξ, όταν είδα μια φωτογραφία με έναν υπαίθριο σταθμό εργασίας ;-) Σε αυτή την κλήρωση μοιράζουμε zantac αναβράζοντα και δεν ξέρω πώς τα πάνε με τους λεκέδες... Κοίτα, έπεσα τόσο χαμηλά για να εκμαιεύσω σχόλια που κάτι θα πάρεις! Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  2. Λυδία, παρότι συνήθως σου στέλνω προσωπικά μηνύματα γιατί δε μ'αρέσει να σχολιάζω δημοσίως, σήμερα είπα "ας πάει και το παλιάμπελο" και γράφω εδώ. Δεν μπορώ να μη σου πω ότι εντελώς αντίστοιχες σκέψεις έκανα κι εγώ φέτος καθώς βρισκόμουν στον Άγιο Κωνσταντίνο Λασιθίου Κρήτης (το χωριό μας από τη δική μου πλευρά). ΕΝΤΕΛΩΣ. Όμως εγώ όχι μόνο για το δίδυμο εξοχή-πόλη αλλά κυρίως για το δίδυμο Ελλάδα-Αμερική. Και (εφόσον βέβαια τώρα έχω ξεπεράσει το αρχικό σοκ, αφού αισίως ξεκινάμε τον τέταρτο χρόνο εδώ, γιατί όταν είσαι σε σοκ αυτά δε λειτουργούν όσο και να προσπαθείς) κατέληξα σε αντίστοιχα συμπεράσματα. Ότι μπορώ να κουβαλάω μέσα μου αυτό που είχα το καλοκαίρι, ότι η Ελλάδα κι εσείς είστε ακόμη εκεί και πάντοτε μέσα μου όσο κι αν λείπω, και διάφορα άλλα τέτοια. Βέβαια αυτό είναι ωραίο και εύκολο τις πρώτες βδομάδες, που είσαι ξεκούραστος, που ο καιρός είναι καλός, που έχεις περάσει ωραία, που έχεις χορτάσει από αυτό που επιθυμείς και δε σου έχει λείψει ακόμη, που οι σκηνές είναι ζωντανές μέσα σου κλπ. Για να δούμε όταν έχουμε πήξει από την πίεση, τη μονοτονία και μοναξιά της καθημερινότητας, τη μαυρίλα του χειμώνα και το χιόνι και το κρύο, και η χρονική απόσταση θα είναι πάλι μεγάλη και θα σας αισθάνομαι όλους, όπως κάθε φορά που λείπω, σαν να βρίσκεστε σε κάποιον άλλο κόσμο που δεν υπάρχει... Οπότε, νομίζω, ότι, αν το δούμε ρεαλιστικά, όσο και να προσπαθήσουμε, κάποια στιγμή στον επόμενο καιρό το αίσθημα αναπόφευκτα θα εξασθενίσει ή θα χαθεί. Και είναι λογικό. Οι διακοπές είναι διακοπές και είναι διαφορετικές από την υπόλοιπη ζωή, όπου έχεις ευθύνες, δεσμεύσεις και πιέσεις. Αν ήταν το ίδιο δε θα ήταν διακοπές. Και, αν ζούσες όλο το χρόνο στην επαρχία, όχι ως διακοπεύων αλλά ως κάτοικος, θα αισθανόσουν τόσα αρνητικά γι' αυτήν που πιθανά πάλι κλουβί θα την ένιωθες. Συμπέρασμα: Ας κρατήσουμε το αίσθημα του καλοκαιριού όσο γίνεται και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τη ζωή μας του χειμώνα να μας ταιριάζει όσο γίνεται περισσότερο, με μικρά καθημερινά πράγματα. Άλλο συμβιβασμό εγώ δε βρίσκω. Άντε, φιλοσοφία τέλος για τώρα. Δεν καταφέραμε και τελικά να σας δούμε, κρίμα, πάλι καλά που υπάρχουν και τα ιντερνέτια... Πολλά αμερικάνικα φιλιά.

    15 Σεπτεμβρίου 2015 - 4:45 μ.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Που είσαι, ευχαριστώ πάντα για τα σχόλια, δημόσια ή όχι!! γιατί αυτός ο χείμαρρος έχει πρόβλημα - κάθε φορά που ανεβάζω κάτι τέτοιο την επομένη νιώθω σαν να είχα μεθύσει και να έκανα ερωτική εξομολόγηση σε άγνωστο, στο τσακ είμαι να σβύσω την ανάρτηση και το να νιώθω ότι δεν κρυφογελούν όλοι μα όλοι μ'εμένα, βοηθάει :-Ρ. Φέτος πάντως είναι η πρώτη φορά που η παραπάνω θεωρία έχει γίνει αίσθημα, το έχω νιώσει, δεν το γράφω έτσι, για συμβουλή. Έχεις δίκιο, δεν κρατά για πάντα, αλλά πάει κι έρχεται, θέλει φροντίδα για να παραμένει, νομίζω με εννοείς. Πάντως γίνεται! Κι είναι υπέροχο, πέρα από κάθε θεωρία και ανάλυση. Για το ότι δεν ειδωθήκαμε δεν σχολιάζω!.. Τ'χρον' να ιδούμη τι θα κάμουμη... ιντερνάσιοναλ φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Ευχαριστώ, εγώ χαίρομαι που χαίρεσαι που με βρήκες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το πάντα απολαυστικό σου παραλήρημα το διάβασα λίγες μέρες πριν...κάτι με διέκοψε...δε σχολίασα. Ίσως γιατί έπρεπε να περάσει η χτεσινή μέρα για να έχω πιο "φρέσκο" ρεπορτάζ να με τροφοδοτεί. Αρχικά ωστοσό ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ γιατί τον βρήκες (με χρόοοοοονο και κάποιο κόπο) τον τρόπο σου, ως φαίνεται, να πάψεις να νιώθεις τόσο "εγκλωβισμένη". Βέβαια, δυσκολεύομαι αρκετά να πείσω τον εαυτό μου ότι τα παιδιά (φευ! μόνο 2 δικά μου, τα υπόλοιπα τα είχαμε πάρει μαζί μας) που είχαμε πάει για βόλτα-κούνιες-τάισμα ζώων στο ζάπειο ΜΠΟΡΟΥΝ να έχουν ως κύρια ανάμνηση τα γέλια τους και την απογοήτευση που η μια παιδική χαρά ήταν κλειστή (επισκυεάζεται με αρ. άδειας από τον Ιούνιο του '14!??!!) και ΟΧΙ (α) το κομματάκι του πάρκου που ενώ πήγαν να παρατηρήσουν μια ωραιότατη χελώνα, τελικά είδαν όλα τα χρώματα που κυκλοφορούν σε προφυλακτικό [που,ναι, τους είπα ότι δεν καταλαβαίνουν και δε σέβονται όλοι την ιερότητα κάποιον πραγμάτων] και (β) τον ημιθανή άνθρωπο ανάμεσα σε σκουπιδοσακούλες [που,ναι, τους είπα ότι δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις πολλά γιατί όταν έχω δοκιμάσει το 166 μου είχαν πει απλώς "είναι πολλοί, σε λίγο θα συνέλθει"]. Είμαι υπό σοκ, γιατί μπορεί και να αρχίζω να δίνω δίκιο σε εσάς τους εγκλωβισμένους και γιατί δεν θέλω με τίποτα να παραδεχτώ ότι δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις στην πόλη σου με παιδιά (καταλαβαίνεις πώς το εννοώ). Γενικότερα αν και ήμουν αυτή που -κλασιικά- έλεγα οκ, ξεκουραστήκαμε άντε να γυρνάμε, πολύ μου έχει κοστίσει κι εμένα ότι τώρα ΠΡΕΠΕΙ να σκεφτώ ΚΑΙ να αποφασίσω κάποια πράγματα... Και να'σαι κι εκεί κοντά στα 40,ε, πάει πολύ... Γι'αυτό και ΘΕΛΩ να βάλω στο προγραμμά μου περισσότερο χρόνο με ανθρώπους με παραληρήματα και μια δόση χαρωπής "τρέλας", ελπίζοντας κι αυτοί να με αντέχουν. Και, τελειώνοντας, να ευχαριστήσω για τη φωτο-ενημέρωση και να συγχαρώ τους γενναίους ορειβάτες!!

    Συνέχισε να αραδιάζεις ακατάστατα σκέψεις (brainstorming ένα πράμα), πολύ μας βοηθάς κι εμάς τους υπόλοιπους.

    Φιλιά πολλά σε όλους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ, επίτιμή μου, λυπάμαι που αρχίζεις να με νιώθεις.. Και εσύ μπορεί να θέλεις να βάλεις στο πρόγραμμά σου ανθρώπους με παραληρήματα (δεν με τιμά ο χαρακτηρισμός, το ξέρεις; :-Ρ) εγώ όμως θέλω να βάλω ανθρώπους με βαθιά σκέψη (ω, τι βάθος, μαμά..) και επιπλέον να μάθω ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ;;; έχουμε αποφάσεις να πάρουμε;; Λοιπόν, η δικιά σου έσκισε & έραψε το φρύδι της, πρέπει να το δεις και αυτό, άντε, να κανονίζουμε σιγά-σιγά.. Θα τα πούμε οι 2 μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν ξέρω αν θα δεις ποτέ το σχόλιο.. αν το δεις να ξέρεις.. κράτα τα ταλέντα σου και βγες από την φάκα. Ποτέ τα παιδιά δεν έχουν πρόβλημα με αυτές τις αποφάσεις. Να ανοίξει η μπουκαπόρτα και να σε βγάλει ό,που θες και αντέχεις! Μιλώ εκ πείρας, κατά το ήμισυ! 😉 Καλή συνέχεια ε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ Ελπίδα!.. ������ (Ε, κάποια στιγμή το είδα το σχόλιο...��)

      Διαγραφή