Ψηφιδωτό με τα παιδιά

Όλον αυτόν τον τελευταίο καιρό (και δεν είναι λίγος), είμαι σε μια εντελώς μουδιασμένη κατάσταση, άκρως... αντιμπλογκαριστική. Δυσκολεύομαι να μιλήσω για οτιδήποτε ελαφρύ κι υγιεινό, υπό το βάρος των εθνικών συνθηκών. Δεν μπορώ να ποστάρω κατασκευές και οικολογήματα (κι ας συνεχίζουμε να χειροτεχνούμε ασύστολα κατ' οίκον). Μα προσφάτως κάτι φωτίστηκε και (αν και στοιχηματίζω ότι τελικά δεν θα καταφέρω να το μεταφέρω επιτυχώς) θέλω να προσπαθήσω να το πώ μιας και -για άγνωστο λόγο κι ενώ το σύμπαν γκρεμίζεται- νιώθω συνεχόμενη βαθιά αισιοδοξία. 
Έτσι λοιπόν σήμερα το μενού θα έχει μια ιδέα για χειροτεχνία με τα παιδιά, συνοδευόμενη από άτακτες σκέψεις και για επιδόρπιο τούρτα με θέμα εθνικόν. Ψηφιδωτό πολλών επιπέδων!

Πουλάκι ψηφιδωτό από την περιστέρα μου

Από καιρό είχα τον πόθο να παίξουμε με τα παιδιά τους ψηφοθέτες. Στόχος μου σε αυτές τις κατασκευές είναι πάντα το χαλαρό παιχνίδι και η απλή επαφή με διάφορες τεχνικές (κι έχω δει στην πράξη ότι έχουν πολλά να μάθουν μέσα από το παιχνίδι αυτό). Έτσι, χωρίς να είμαι η ίδια καθόλου ειδική, και μετά από διάφορες δοκιμές, διάβασμα και συμβουλές από ειδικούς, προτείνω την εξής, ενδεχομένως ανορθόδοξη εφαρμογή, προσαρμοσμένη για παιδιά δημοτικού και όχι μόνο (η Μαρία μας είναι 4,5 και μια χαρά τα πήγε) για μια εύκολη, πρώτη επαφή με το ψηφιδωτό:

• Για να μπουν τα παιδιά στο κλίμα, κάτσαμε μαζί και είδαμε διάφορα μεγαλουργήματα από αρχαία ελληνικά, ρωμαϊκά, βυζαντινά και σύγχρονα ψηφιδωτά έργα, μας έπεσε το σαγόνι από το θάμα, κι έπειτα είπαμε να κάνουμε τα δικά μας.  

• Φιάξαμε το κονίαμα. Εμείς -ευχαριστώ Κατερίνα- βάλαμε αρμό για πλακάκια που βρίσκεις εύκολα σε χρωματοπωλεία, σε μορφή σκόνης που αναμειγνύεις με νερό. Τη λάσπη την κάναμε αρκετά σφικτή, ώστε να μην βυθίζονται οι ψηφίδες μας (ακολουθήσαμε την πιο απλή μέθοδο με άμεση ψηφοθέτηση που νομίζω βολεύει για τα παιδιά και λόγω απλότητος και λόγω ταχύτητας).

• Ρίξαμε τη λασπούλα σε ένα εύκαμπτο καπάκι από μπωλ, με βάθος περίπου ένα εκατοστό, ώστε να υπάρχει στήριξη και πίσω από τις ψηφίδες.

• Χαράξαμε (όσοι θέλαμε) το σχέδιό μας με οδοντογλυφίδα πάνω στην υγρή λάσπη και αρχίσαμε να ταιριάζουμε τις ψηφίδες μας. 

• Περιμέναμε μία ημέρα να στεγνώσει καλά και να βγάλουμε το ψηφιδωτάκι μας από το καλούπι.  

Ψηφίδες γυάλινες και κεραμεικές προμηθευτήκαμε αρχικά από e-shop και Ελληνικό και από την Αγγλία, αλλά αν είχα ανακαλύψει τις ψηφίδες (ψιλό χαλίκι) από φυσικά πετρώματα που μπορείς να βρεις σε μάντρες κατασκευαστικών υλικών σε αρκετή ποικιλία χρωμάτων, ίσως να μην είχα μπει στον κόπο και τα έξοδα.  Εξάλλου η ομορφιά της ψηφίδας και της ψηφοθέτησης έγκειται κατά πολύ στο ακανόνιστο σχήμα.
Και θα το πω για άλλη μια φορά, κι ας ξέρω πως γίνομαι γραφική, αλλά οι χειροτεχνίες έχουν να προσφέρουν τόσο πολλά στα παιδιά, που δεν το φανταζόμουν ούτε η ίδια! Πέρα από το καλλιτεχνικόν της υπόθεσης, σκέψου πόσο όμορφη άσκηση της υπομονής, της συγκέντρωσης σ' ένα στόχο, της ικανότητας να συνδυάσεις και να αξιοποιήσεις διαφορετικά στοιχεία για να δημιουργήσεις ένα ενιαίο έργο μπορεί να γίνει ένα ψηφιδωτό. Κι εμένα με ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, όταν κυλούσε με ρυθμούς ανθρωπινούς, κι η μέρα ήταν ένα τσούκου-τσούκου της μιας ψηφίδας που έμπαινε μετά την άλλη. Κάναμε αυτό, μετά τσούκ, ήρθε κι αυτό, κι η μέρα κύλαγε. Πολύ μακράν του τωρινού τρεχαλητού μου...

Πεταλούδα της Ευανθίας, πασχαλινός λαγός του Παύλου. Βλέπεις το αποτέλεσμα με τρεις μόνον αποχρώσεις από πέτρινες ψηφίδες και έγχρωμο αρμό για πλακάκια.

Και οι συνοδές σκέψεις. Προ καιρού, βρεθήκαμε στο Ναύπλιο, κι εκεί, λίγο πριν ανεβούμε στο Παλαμήδι και μπούμε στην φυλακή του Κολοκοτρώνη (που δεν ήταν λέει ακριβώς αυτή τελικά, αλλά εγώ δεν το ήξερα ακόμη), εκεί λοιπόν, ένα χέρι με τράβηξε από τον αστράγαλο, κι είδα ξανά την Ελλάδα μου. Το ποιά είναι η Ελλάδα μου δεν θα είχα ποτέ τη φιλοδοξία να προσπαθήσω να το εξηγήσω, αλλά σε αυτό που θέλω να πω δεν έχει και καμιά σημασία. Το σημαντικό για εμένα είναι πως ένιωσα την αλώβητη πλευρά της. Οκ, μεγάλη κουβέντα, ας πούμε την μη αναστρέψιμα βλαμμένη πλευρά της.

Ένιωσα πως η Ελλάδα είναι πάντα εδώ και μας περιμένει.

Για εμένα ας πούμε, είναι οι πέτρες της. Λόξα, ίσως, αλλά είναι. Ή τα ξωκκλήσια της. Είναι ακόμη εδώ αυτά τα δύο λάμδα και το δέλτα στο όνομά της, που όποτε το λέω - ακόμη και για κακό, γεμίζει το στόμα μου. Για εσένα η Ελλάδα σου ίσως είναι κάποια άλλα, αλλά υποψιάζομαι πως δεν θα είναι μόνον το εθνικό μας ακαθάριστο (ακαθόριστο...) εισόδημα, ακόμη ούτε μόνον η γενέτειρά σου. Και φοβάμαι πως είναι μάλλον εδώ και μας περιμένει κι εμένα κι εσένα, χρόνια τώρα. Και δεν έχει τόσο αυτή πρόβλημα, όσο εμείς. 
Τα είπε κι ο Αλκίνοος εξάλλου ;-)

25 Μαρτίου έχει γεννέθλια η μανούλα μου! Τριπλή γιορτή... προσπάθησα να κάνω εορταστική τούρτα, κατά τα άλλα... δεν τρωγόταν :-(